Duinrell was een parkje dat al even op mijn verlanglijst stond, en toen Tristan me vroeg om met hem mee te gaan, kon ik natuurlijk geen nee zeggen.
We kwamen om 09.40u aan op een vrij lege parking. We liepen onmiddellijk naar de kassa, waar een ongeïnteresseerde vrouw rustig achter haar balie zat, we dachten dat we dadelijk tickets konden krijgen, maar dat bleek niet zo te zijn. De kassa’s openden pas om tien voor tien.
Nadat we uiteindelijk toch onze tickets verkregen hadden gingen we naar de sfeerloze poort, waar we nog een tiental minuutjes moesten wachten, tot 2 medewerksters, die tegen hun zin leken te komen werken vandaag, de poort voor ons openden.
We liepen onderweg nog langs deze mooie kraan.
Als eerste attractie wilde Tristan graag de bumperbootjes even testen, Katrien en ik sloegen deze over.
We besloten hierna dadelijk voor de achtbanen te gaan.
De eerste zou de Kikkerbaan worden, een slome ziererbaan, met een vrij lelijk stationsgebouw.
Op dat ogenblik was het alles behalve druk in het park, wat wij natuurlijk ,niet erg vonden.
En dan ging het richting de nieuwigheid van dit jaar, Dragonfly.
Hier viel op dat we in een veel mooier gedeelte van het park kwamen.
Dit baantje bied je een pittig ritje aan, vanaf de First drop tot aan de remmen. Deze baan verdient echt wel een dikke duim omhoog.
De baan werd mooi ingepland tussen groen en de andere twee coasters van het park.
Ook de treintjes waren super mooi aangekleed.
Na deze Gerstlauer baan, werd het tijd voor die andere baan van deze bouwer.
Ik was een beetje bang dat deze even “goed” zou zijn als zijn broertje in Bobbejaanland, maar het tegendeel bleek waar te zijn.
Het omhoog takelen verliep veel sneller, wat het voor mij veel aangenamer maakte. Ook de iets mindere hoogte was zeker beter.
En dan gingen we de looping in, welke leuke hangtime gaf.
Het volgende element vond ik ook een meerwaarde hebben.
Als laatste inversie werd hier ook gekozen voor de Heartline rol, welke met een goede snelheid genomen word, wat hem ook genietbaarder maakt.
Kortom, Falcon wist ons zeker te bekoren, in de eerste plaats voor het ritverloop, maar nog meer voor de mooie afwerking er van.
Na dit geweld gingen we verder naar richting Mad Mill, het attractietype waar ik altijd weer van geniet, behalve dan die in Walibi Holland, die me teleur stelde.
Mad Mill stelde zeker en vast niet teleur, hij gaf een lekker snelle rit weg, met de nodige G krachten, ik had wel het gevoel dat deze niet zo hoog zwierde als zijn broertje in Movie Park.
We besloten hierna richting Splash te wandelen.
We kozen er voor in het dichte bootje plaats te nemen. De capaciteit liet bij deze attractie wel sterk te wensen over, ook de rit kon me niet echt bekoren.
Maar splashen deed hij wel.
Waarom men hier werkt met een gesloten boot en een bootje waar je afgedekt word met een zeil tot aan je hoofd, begrijp ik niet echt, het is toch de bedoeling van een waterattractie dat je er ook nat in kan worden?
En dan was het tijd om wat adrenaline door onze aderen te doen vloeien, en de Waterspin hielp ons daar bij.
Deze gaf een vrij intense rit weg, en werd wederom goedgekeurd.
Het gebied rond al de intensere attracties werd prachtig aangepakt, alles werd kort bij elkaar gebouwd, in dezelfde stijl, enkel de Kikkerbaan viel een beetje uit de toon.
Aangezien Tristan en Katrien vandaag nog wilden gaan zwemen, besloten we richting de rodelbaantjes te wandelen aangezien zij die zeker gedaan wilden hebben.
Onderweg deden Tristan en Katrien nog even de glijbaan,
En dan kwamen we aan bij de attractie waar we allen super veel zin in hadden, jammer genoeg, bleken wij niet de enigen te zijn die er zin in hadden, gezien de lange wachtrij die hier stond.
Na minsten 30 minuten aanschuiven was het aan onze beurt, voor mij zou dit de eerste niet gemotoriseerde rodelbaan worden.
Na een lange rit omhoog kon het enkel nog bergaf gaan.
Voor mij werd het een supersnelle rit, voor Tristan en zijn vriendin ging het iets trager, aangezien zij voorliggers hadden die niet zo heldhaftig waren, en de remmen veelvuldig gebruikten.
Het was dan ook een superleuke kennismaking met dit attractietype.
Hierna namen we voor twee uurtjes afscheid van elkaar, Tristan en Katrien vertrokken richting Tikibad.
Aangezien ik niet zo een waterrat ben, ging ik op verkenning door de rest van het park.
De eerste attractie die ik tegenkwam op mijn verkenningstocht was deze zweefmolen, welke ik dan ook een keertje deed.
Vervolgens liep ik verder over het pad dat naar de rest van het park leidde, dit pad gaf me echter niet de indruk dat ik in een pretpark was, maar eerder dat ik over een oprit richting een park liep, al bij al is het park vreemd in gedeeld.
Ik besloot even de tijd te nemen om aan het fotograferen te slaan.
Dit stationsgebouw, waar ooit de batflyer diende te komen, kreeg toch nog een bestemming.
Het gedeelte aan de speeltuin, met de winkeltjes en de lelijke hallen kon mij het minst bekoren van het ganse park.
Het volgende deel dat ik bezocht, maakte dat dan weer ruimschoots goed.
Wonderland, Duinrell’s antwoord op het beroemde sprookjesbos in dat andere Nederlandse park.
Hier hing een gezellig sfeertje, en het werd mooi uitgewerkt.
Waar is de andere helft naartoe?
Ze hadden ook hun eigen Manneke Pis, welke hier wild in het rond waterde.
En overal keek Rik de kikker toe of alles goed verliep in zijn park.
Dit gedeelte kreeg uiteraard ook attracties mee.
Onder andere de Eeuwig brandende kaars.
En dit leuke, kleine schommelschip, dat me toch de nodige kriebels in de buik bezorgde.
Hier kon men ook een plons doen met de Nautic Jets, welke de naam Katapult kregen, jammer genoeg moest men hier wel voor extra betalen.
Waar je ook liep, je kwam overal leuke dingen tegen.
Je kon hier ook je roeicapaciteiten testen.
Drie attracties op een foto.
Na dit mooie gedeelte bezocht te hebben, werd het toch weer tijd om attracties te gaan doen.
Ik besloot Falcon en uiteraard Dragonfly nog enkele malen te doen.
En dan waren Tristan en Katrien weer terug van hun waterpret.
En gingen we weer verder samen op pad.
We deden samen Falcon nog een keertje, waar bleek waarom men vraagt je zakken leegt te maken voor je er in stapt, want op een stoeltje vond ik een hoopje kleingeld, en hiermee was mijn onride foto van Falcon al terugbetaald.
Ook Dragonfly werd nog een drietal keertjes gedaan, evenals Mad Mill en de Waterspin.
En dan wandelden we verder richting het Wonderland, omdat Tristan dat leuke bootje ook een keertje wilde doen.
Rik zat nog steeds in het kraaiennest, om te kijken of alles veilig was.
En het orkest speelde ondertussen nog een leuk deuntje.
In dit grote sprookjesboek werd het verhaal van Rik verteld.
Onze volgende halte werd Aqua Shute, een oversized glijbaan, waar je met een bootje pijlsnel naar beneden gaat.
Jammer van de lage capaciteit, want dit is echt een aanrader.
Tristan toonde nog even zijn fotografische kunsten met deze foto.
We gingen ook nog even het beest uithangen in de botsautootjes.
Ondertussen ging de kleine wijzer op onze horloge al voorbij de vijf en grote stond al op 20, of was het nu andersom, horloges lezen is niet mijn sterkste kant, dus besloten we nog een keertje richting de rodelbaantjes te wandelen. Daar aangekomen, bleken we ons vergist te hebben van sluitingsuur, want ze waren net afgesloten.
Jammer, maar helaas moesten ook wij dan maar huiswaarts keren.
En de trampolinegirls, zij sprongen nog even verder.
Onderweg toch nog even de tijd maken voor een groepsfoto.
En dan was de pret voorbij, tot ziens Duinrell.
Nog even wat plus- en minpuntjes opsommen.
– Lage capaciteit van sommige attracties
– het extra betalen voor de nautic jets
– vreemde indeling bij het binnengaan van het park.
– kassas die te laat openden
+ mooi afgewerkte gebieden
+ vriendelijk personeel
+ properheid van het park
+ voldoendeattracties voor elke leeftijd
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
