Dag twee van onze trip zou ons naar Bon-Bon Land brengen.
Rond de klok van vijf uur liep de wekker al af, veel te vroeg zeker als je bijna de ganse nacht wakker gelegen hebt door zatte Duitsers die de camping opfleurden met een karaoke avond en hopen drank, van Country Roads tot Verdamt ich lieb dich, alles kwam deze nacht aan bod, maar tijd om hier bij stil te staan hadden we niet, want het werd hoog tijd om richting Denemarken te vertrekken.
Aangekomen aan de slagboom van de camping bleken we onze eerste hindernis op deze trip te moeten overwinnen, de slagboom bleef gesloten, en de eigenares maakte ons op een zeer onvriendelijke manier duidelijk dat deze pas geopend zou worden om 7.00 uur, tja daar hadden we dus geen tijd voor, even de slagboom omhoog heffen, zodat Tristan net de auto er onderdoor kreeg, en enkele boze woorden van een boze uitbaatster later gingen we dan toch de baan op richting Puttgarden, alwaar we de Ferry namen richting Denemarken.
We werden na 45 minuutjes veilig afgezet op Denemarkse bodem, om vanuit Rodby nog een uurtje verder te rijden richting Bon-Bon land.
Om kwart na negen arriveerden we op de parking, dus tijd genoeg nog om ons ontbijt te nuttigen en toe kijken hoe alle operatrices, die er allemaal even goed en blond uitzagen, te zien arriveren.
Alsook begonnen de eerste auto’s de parking op te draaien, en het leek wel of iedereen elkaar hier kende, want een voor een troepten ze samen om elkaar te begroeten met een knuffel.
Iets voor tien, tijd om richting ingang te wandelen.
Deze ingang toonde ons al wat voor foute theming we konden verwachten in de rest van het park.
Aan de kassa even onze Bobbejaanland abonnementen boven halen, waar de juffrouw toch even iemand voor moest bij halen, want dat maken ze hier niet elke dag mee dat enkele Belgen een bezoekje brengen aan het park.
Maar al snel konden we naar binnen wandelen.
Tijd om in onze eerste attractie te stappen, Dragen, welke een supersnelle rit weg gaf, en net als je denkt, oef het is voorbij, gaat het nog eens aan sneltrein tempo achterwaarts.
Soloven werd onze volgende attractie, een bootritje langsheen verschillende landen, maar dan in Bon-Bon land stijl.
Onderweg naar onze volgende attractie liepen we nog voorbij deze superleuke zweefmolen.
En dan was het tijd om in te stappen in deze oversized frisbee, Sved Svingarm.
Dit attractietype kenden we al van Sledge Hammer, en verwachten dus ook een gelijkaardige rit, maar niets was minder waar.
Wauw, what a ride!!!!
Deze attractie doet waarvoor hij door Zamperla gemaakt is, adrenaline door je aderen doen stromen, met een rotvaart over en weer schommelen, door de hellingsgraad, gleed je van je stoel tot tegen de bovenkant van je beugels, waardoor je echt gevoel had dat je gekatapulteerd werd, en je kreeg echt pakken airtime, wanneer je met je gezicht naar voor de bovenkant bereikte.
Echt een topper, die we later die dag zeker nog opnieuw moesten bezoeken.
Van de ene thrill naar de andere is maar enkele stappen, in Bon-Bon land.
Cobra-Tarnet, een free fall van Fabbri, ook deze viel in onze smaak, en leverde zelfs meer airtime, als de 30 meter hogere Scream van gisteren op.
Van hieruit ging het richting de plaatselijke Euro Fighter, Vild Svinet.
Wat kan ik vertellen over onze rit? Pijnlijk, en schokkerig, echt geen aanrader naar mijn bescheiden persoonlijke mening.
Het enige leuke aan deze rit, was het kontje van de operatrice die mijn beugel kwam controleren.
Dan maar snel naar de volgende vrije val attractie, Kragetraeerne, een naam die we nooit over onze lippen zouden krijgen.
Deze kennen we ook al van Fraispertuis en Thripsdrill, en we wisten wat ons te wachten zou staan, of toch niet?
Niet dus voor Tristan, die altijd rustig geniet van de attracties, maar hier toch een gil liet toen het bakje voorover kantelde.
Mogelijk kwam dit omdat hij te betoverd was door de schoonheid van de operatrices.
Hankatten stond ook nog op ons verlanglijstje, maar aangekomen bij het stationsgebouw, bleek deze jammer genoeg gesloten te zijn.
Dan maar verder naar Victor Vandorm.
Maar eerst gingen Tristan en Timothy nog glijden van Rejen.
En dan de tig aantal trappen beklimmen van deze wel heel uitgerekte Zierer Tivoli.
Een zeer leuk baantje voor een Zierer, vooral de First drop en het tunnel waardoor hij vloog waren leuk, de rest van de rit verliep eerder aan de slome kant.
Een pretpark is niet compleet zonder rapid, en daarom liepen we richting Bever Rafting.
Deze viel ook in onze smaak, leuk rit, niet te nat, en super foute aankleding, meer moet dat niet zijn.
Tristan besloot na ons tochtje, en omdat het begon te regenen, even enkele waardevolle spullen naar de auto te brengen, Timothy en ik begaven ons richting Dillen, een tri star attractie in weer een fout kleedje.
Aan deze attractie stond Sissel, die echt de prijs verdiende van liefste, vriendelijkste en mooiste operatrice van onze trip.
Na ons ritje, op de attractie wel te verstaan, hebben we dan ook tijd gemaakt om een praatje met haar te slaan, en wat flirten en praten over koetjes en kalfjes leverde ons het volgende souvenir op.
Tristan, die net terug arriveerde, werd natuurlijk jaloers, gelukkig kreeg ook hij de kans om dit schatje op de foto te gaan.
We namen afscheid van deze schoonheid en liepen richting Alba-Tossen, een disko die de nodige kriebels in onze buik wist te geven.
Raindrops Keep Fallin’ on My Head, zou een toepasselijk lied zijn voor deze trip, en zo kwam het ook dat de topachtbaan van het park Hundepruttenrutchebane tijdelijk gesloten was.
Dan maar even plat gaan bij het zien van deze knotsgekke totempaal.
Om daarna door het water te klieven in Klaptorsken.
Hierna konden we niet anders dan een goed uur te gaan schuilen voor de stortbui die over trok.
Na de bui hoorden we Henry weer door de Hundeprutsherutchebanan denderen, snel er naartoe dus.
Jammer genoeg was Henry vandaag geconstipeerd, en liet hij geen scheten meer.
Hierna besloot Tristan te gaan fietsen op Mageklatterne.
Timothy ging liever voor Albatros spelen.
Hierna was het tijd om cowboytown te gaan ontdekken.
Bon-Bon Land heeft ook haar eigen versie van de voormalige Desperado City, maar hier is het een 4D versie, die een heel pak beter is.
Nog even wat goud zoeken.
En dan verder op pad.
En kwamen we terug terecht bij deze topper, die we nog een keer of drie deden.
Een attractie die voor sommige mensen te intens bleek, en ze dan ook hun maag ledigden op de stoeltjes.
Wij daarentegen konden er geen genoeg van krijgen.
Ook van Svild Svinet konden Tristan en Timothy geen genoeg krijgen, en gingen nogmaals aanschuiven voor twee ritjes.
Tristan en ik gingen hierna nog een plonske doen in de boomstammetjes van het park met de naam Vandrotten.
Ons hongerke stillen dachten we te doen in het al you can eat restaurant, maar dat bleek gesloten te zijn, dan maar naar het hamburger standje, waar de hamburgers nog redelijk van smaak waren, maar de frieten koud en slap waren.
En dan hop naar de 4D cinema, waar je een film van Dora voorgeschoteld kreeg, die weinig te betekenen had.
En ook Fantasy World bezochten we even.
Een hal waar je een treintje tegen komt, dat al gesloten was om 5 uur, terwijl het park geopend was tot 7 uur.
Ook vind je in deze hal een grote walktrough terug vol met pluchen animatronics in meerdere thema’s.
In het maan gedeelte vond je ook nog een convooi truck ride terug.
En enkele grote ballenbaden.
In het lege land, vond we nog meer ballen baden en softplays terug.
En andere speeltuigen in een fout kleedje.
Het vreemde in deze hallen was dat je de animatronics zo kon aanraken, en dat kon je op sommige plekken ook merken.
Nog snel wat gekke foto’s maken.
En dan terug het park in, waar het ons opviel dat vele operators richting uitgang liepen ook al was het park nog meer dan uur geopend?
Maar we moesten nog een gebiedje ontdekken.
Meer dan een survival-achtig parcours en wat speeltuigen vind je hier niet terug.
Maar dan wel aangevuld met knotsgekke taferelen uit verhaaltjes of sprookjes.
Iemand zin in een kommetje kannibalen soep?
Half zeven geworden, 95% van de attracties al gesloten, enkel nog een paar vernielzuchtige Marokkaanse jongeren aan het werk, tijd dus om de uitgang op te zoeken.
Nog snel een foto van deze foute attractie, waar de operatrice uit verveling dit ding deed draaien, ook al zat er niemand in.
Om dan de rit richting camping aan te vangen, veel vroeger dan verwacht kwamen aan bij de ferry in Rodby, maar omwille van de rustige dag op de boten mochten we al mee met een vroegere overzetboot.
Onderweg stopten we nog even aan het in opbouw zijnde dino museum om wat foto’s te maken.
Om dan eindelijk te arriveren aan ons tentje voor een welverdiende nachtrust.
De plus en minpuntjes.
+ Superfoute aankleding en sfeer
+ super vriendelijk personeel
+ gratis met het Bobbejaanland abonnement
– attracties die te vroeg sluiten
– horeca die nergens op lijkt
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
