Zomernocturne in Bobbejaanland, dat mogen we niet missen.
Vandaag trokken we daarom ook richting Bobbejaanland met onze plezante bende.
We werden dadelijk verwelkomt door deze man, die een beetje uit de hoogte kwam doen.
En ook de paardjes kwamen even goedendag zeggen.
We begonnen ons dagje aan de linkerzijde met een ritje Bob Express.
Om daarna op Indiaantjes te gaan schieten in de El Paso Special.
Op een warme dag als vandaag kan Indiana River ook niet ontbreken natuurlijk.
Alwaar Anneke toch wel het natste uit kwam.
Paardjes, Bmx’ers, het is tijd voor The Battle.
En tegen mij zeiden ze vroeger dat je niet met vuur mocht spelen.
14 uur geworden, de eerste waaghals van de dag werd verwacht aan de Benji jump stand.
Tristan word eerst in het harnas gestopt, zonder zou het natuurlijk meer thril bieden, maar die vlekken op de grond achteraf wil niemand opkuisen natuurlijk.
En dan was er geen weg meer terug, alsof het iets alledaags was, sprong Tristan met veel zwier van het bakje.
Ondertussen begonnen hongerkes zich aan te melden, tijd om de maagjes te vullen en hierna nog een keertje nat te worden.
En ja hoor, het natte pak konden we niet ontlopen, langs alle kanten word je in de Banana Batlle belaagd.
Een wel gemikt schot van Lieve zorgde er voor dat zelfs mijn onderbroek niet droog bleef.
Lengte telt niet, zeggen de vrouwen altijd, maar in Bobbejaanland denken ze daar anders over want zij hebben met Evolution nog steeds de langste achtbaantrein in huis.
Ik dacht altijd dat men mij geen blaasjes kon wijsmaken, maar Marco Zoppi probeerde dit wel met bellenblaasjes, wij dus naar de Magic Bubble Show.
Maar ook zijn lieftallige assistente deed haar duid in het bellen zakje.
Deze jongen ervoer even hoe het was om gevangen te zitten in een zeepbel.
Uiteindelijk barste de bel nog, in duizenden kleine belletjes.
En namen we afscheid.
Een plezante show, maar geen echte topper, maar dat is mijn mening.
Wat die Marco kan, kan mijn nichtje Rita ook…. Of toch bijna.
Na veel twijfel kon Lieve Rita overtuigen dat Typhoon niet zo erg was, zij dus mee voor haar allereerste ritje.
Na het ritje even angstig afwachten wat haar oordeel over deze baan zou zijn, en plots weerklonken de woorden, nog een keer!!!
Oké, maar nu nog niet, eerste een Sledgke doen.
En ook hier weerklonken de woorden, nog een keer.
Ja ja, ik denk dat ik een nieuwe pretparkgek aan het opleiden ben.
Next up, wafelijzer The Ride, zoals wij hem doopten.
Hier weerklonken de woorden….
Ik ben een beetje zattekes en nooit meer.
De plezantste bende in het plezantste park, dat verdient een groepsfoto.
Om hierna nog een keer of twee in de evolution te stappen.
En is het niet voor de rit zelfs, geef nu toe, de theming alleen al is van zo’n hoog niveau dat je hem wel moet gedaan hebben.
Liters water in de Indiana River, nog meer water in de Banana Battle, zou El Rio daar nog meer water aan toevoegen?
Na een ritje waarbij ons bootje spinde als nooit tevoren, kregen we ook hier de nog de litertjes over ons heen, en wederom was het Anneke die er het natste uit kwam.
Geen wachtrijen was vandaag het algemene thema in het park, zo ook bij Speedy Bob.
Vanuit de wachtrij konden we ze al ruiken, de hapjes van Mmmmmmmmmmmora.
En de hapjes bleven maar komen en komen.
Ondertussen groeide onze bende verder met de plezante Dorien, die ons kwam vergezellen, dat vroeg om een nieuwe plezante groepsfoto.
Die genomen werd door de mooie jongedame die ons eerst hapjes gaf, en die we de ganse tijd Michelle noemden, aangezien dit op haar T-shirt stond, maar blijkbaar noemde ze Stientje.
Om haar te bedanken ging ik nog even met haar op de foto, die de titel Stien Struis mee kreeg, aan jullie om de logica hierachter te zoeken.
Volgens mij heeft die bellenblazer wat zeepsop verloren.
Dreamcatcher zonder noemenswaardige wachtrij, van het poortje recht de tunnel in, en toch twee treintjes, wie had dat durven dromen?
Een nocturne, dat is altijd leuk voor de bezoekers, maar de buurtjes van het park vinden dit niet zo Oki Doki, daarom was dit baantje om half zeven jammer genoeg al gesloten.
Dan maar een extra ritje Indiana River mee pikken.
En daarna nog wat cowboy en Dindiaantje spelen op Bench The Ride.
Aan water geen gebrek, al waren het bij onze volgende attractie eerder druppels.
Ondertussen werden we nog getrakteerd op muziek van deze samba band.
Deze sambastoet volgden we richting Dizz.
Want een dagje plezantste land is niet compleet zonder trimbrake the ride.
Maar brakes of niet, het blijft een plezant coastertje.
Wat ook plezant is, is een optreden van Belle Perez, dat bijna zou beginnen.
Aangekomen in het cowboydorp bleek Noah Neal ook op bezoek te zijn.
En dan was het eindelijk tijd voor ons Belleke.
In mijn ooghoek merkte ik op dat Noah Neal de bezoekers niet enkel blij maakte door haar liedjes, maar ook met fotootjes en handtekeningen.
En aangezien het al een hele week geleden was dat we haar nog in onze armen namen, lieten wij deze kans niet schieten.
En dan snel terug naar ons Belle, die ook vandaag weer het beste van zichzelf gaf.
Uit angst dat Bobby Turbo te veel zou kwijlen bij het zien van het vrouwelijke schoon genaamd Belle Perez, werd door Mike en Lieve een bavetje voorzien.
Bobby Turbo zou Bobby Turbo niet zijn, mocht hij de Samba dansereskes niet opgemerkt hebben, die we ook even stoorden voor een foto.
Belle Perez bleef voor zwoele muziek zorgen.
Terwijl deze mannen er eerder koel onder bleven.
Ik bleef alvast niet zo koel, toen ik ons Belleke nog eens vast kon nemen.
Maar ze was er natuurlijk niet exclusief voor mij.
En ook al was het ene optreden nog maar net afgelopen, de sfeer bleef er in zitten.
Maar niet enkel Bobby Turbo’s oogjes blinken bij het zien van mooie dames, die van Anneke blinken ook wel eens bij het zien van een mooie man.
Afgesloten werd er vandaag met nog een ritje Typhoon.
En een allerlaatste ritje Zweefmolen.
Dit ritje werd er nog een laatste optreden gegeven, ditmaal door Bobby Turbo die luidkeels begon te zingen…
Is het een vliegtuig, is het een vogel, nee dat is het niet, het is Bobby Turbo je in de molen ziet….
Hopelijk vonden jullie dit verslagje even plezant als onze plezante bende vandaag het plezantste land vond.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
