Na een lange boottrip vol met mooie grietjes, een korte nacht met nog meer mooie grietjes en de nodige alcohol, reed onze bus het meest marginale stadje van de Uk binnen, Blackpool, de place to be voor elke achtbaangek, vol ongeduld was ik dan ook toen we parking opreden.
Het park verwelkomde ons hartelijk, met een tasje koffie en een koekje.
Snel die koffie en het koekje naar binnen gewerkt, want de ride take over op Grand National deed ons watertanden.
Van drukte absoluut geen sprake vandaag, op enkele Engelse bezoekers na ,werd het park vandaag gevuld door een bus vol Hollanders en de enthousiaste groep Rollercoasterfriends.
Grand National, de grootste woodie van het park, die al sinds 1935 zijn rondjes rijd, en tevens goed is voor twee credits, een ritje werden er dus dadelijk twee.
Een grote fan ben ik er niet van geworden, maar de airtime op dat beest is onvergetelijk, wel een beetje smalle zitje voor de iets gezettere medemensen.
Alright, twee credits gescoord, op naar de volgende, wat wederom een unieke ervaring zou worden.
De Wild Mouse, een wilde muis, maar dan volledig uit hout, ik wist op voorhand echt niet wat ik er van moest verwachten.
Vanaf de eerste seconde tot de laatste seconde, was dit baantje puur genieten voor mij, snelle bochtjes, airtime, en even glad als het pas geschoren muisje van een wulpse blondine, of alle, dat denk ik toch.
Op de lifthill wel even je hoofd intrekken, anders zou je het wel eens kunnen verliezen.
3 down, 10 to go, snel dus naar The Big Dipper, wederom een woodie.
Ook dit baantje bood ons een flinke portie airtime aan, maar was toch een pak ruwer als zijn broertjes.
Die ruwheid vergeef ik hem enigszins wel,als je weet dat dit baantje al 90 jaar zijn rondjes maakt.
Waar je ook kijkt in dit zotte park, overal zie je attracties, die boven, onder, en naast je gebouwd staan, zo was er ook dit mooie autoritje, waar we jammer genoeg niet de tijd voor hadden.
Vekoma bouwde ook hier een van hun SLC’s, onder de naam Infusion.
Ook al ben ik niet dadelijk een grote fan van dit type, maar dit baantje kon me nog wel bekoren, helemaal niet te ruw, en de interactie met het water, allemaal superleuk.
Next up, een gekke hersenkronkel van Arrow, Steeplechase.
Best een vreemde ervaring, maar wel zeer leuk, minder leuk was het zien van een gesloten gele track.
Nog even vragen aan de operator of die nog zou openen, maar zijn antwoord stelde ons coasterwhoring hartje een beetje teleur.
– No, mate, the engine is fucked up.
Geen bingo voor ons dus.
Maar niet getreurd, tijd om te gaan aanschuiven aan de alles dominerende achtbaan van het park, The Big One.
Waar een verdomd lange wachtrij op ons wachtte, die nog vervelender werd door het eindeloos herhalende tekstje.
Niet vreemd dat er een wachtrij staat, als je de helft van de trein al opvult met zandzakjes natuurlijk.
Na 40 minuten was het dan eindelijk aan ons, om plaats te nemen in het allereerste bakje.
Dit baantje bleek veel soepeler dan ik verwacht had, en was leuk, maar niet echt geweldig.
Ondertussen begon het te regenen, ik vreesde al een beetje voor een ritje Avalanche, en die vrees kwam ook uit, toen we voor de gesloten poortjes van The Avalanche tegen werden gehouden door een werknemer die ons vertelde dat de baan tijdelijk gesloten werd.
Dan maar richting Revolution.
Om het station van dit vreemde baantje te bereiken, moet je wel stevige kuitspieren hebben.
Meer dan vooruit en achteruit door een looping razen is het baantje niet, maar dat was meer dan voldoende om ons favoriete baantje van het park te worden.
Blackpool bezoeken met een groepje bestaande uit Tristan, Bert en mezelf betekend ook zotte foto’s trekken.
En dat allemaal naast die clown met zijn irritante lach.
Leergierige jongens zoals we zijn, betraden we ook Bradley & Bella’s Learning Garden.
Meer dan enkele dierenbeelden en planten met uitlegbordjes vonden we er niet in terug
Verder leerden we die dag nog dat de kleine flume net iets te nat was naar onze zin, dit alles dankzij het zien van de vloedgolf die Ignace en compagnie overspoelde.
Ondertussen merkte onze getrainde oor op dat The Avalanche testritjes maakte, en iets later waren we super blij te zien dat de baan terug geopend werd, snel er naartoe om ook deze credit te scoren.
De eerste keer deze dag, vonden we ook theming terug, en zelfs een themamuziekje.
Het baantje was dan wel kort, maar superleuk en supersnel.
Maar nog niet zo klein als onze volgende credit, Blue Flyer.
Stiekem beviel dit baantje me super, niet echt groot, niet echt snel, maar gewoon rustig genieten.
Nog een credit te gaan, Nickelodeon Streak, de grotere oranje broer van het kleine blauwe baantje.
Dit ritje kon me wederom enorm bekoren, niet echt snel, maar toch nog een beetje airtime, stiekem vond ik dit de leukste woodie van het park, op die gekke muis na.
12 credits gescoord, time to go crazy, en te genieten van de andere attracties.
Maar eerst nog op de foto met een naamgenoot van mij, de werknemers die er instonden om betalende foto’s te maken, waren zo vriendelijk, om ook met mijn toestel en ook dat van Bert ook een foto te nemen, daar kunnen enkele andere parken nog een voorbeeld aan nemen.
Mmmm, de dame achter de lens ziet er best wel leuk uit, misschien toch nog even vragen of we ook met haar op de foto mogen gaan.
Alsof het nog niet nat genoeg was, gingen er toch meer mensen als verwacht in de splashbattle, Bert kon zich niet bedwingen om hen nog natter te maken als dat ze al waren.
Tijd nu voor de eerste “darkride”, ook al was die outdoor, of moet ik out Dora zeggen?
Bij het nemen van de foto’s ging de operatrice spontaan poseren.
Bobby Turbo zou zijn reputatie niet waard zijn, mocht hij niet van de situatie te profiteren, en haar te vragen om samen met haar op de foto te gaan.
En ook Bert wou zijn kans wagen, maar dat was buiten de zure, oude, mogelijk jaloerse collega van deze bevallige juffrouw, die nogal vrij boos riep, hey, that’s not allowed, pfff, spelbreker.
Terug nu naar de werkelijk attractie.
Best nog een leuk ritje doorheen de wereld van Dora, op de tonen van de themamuziek.
De operatoren wisten blijkbaar zelf al lang niet meer wanneer hun attracties nu weer zouden geopend zijn.
Na nog een foto met de Teenage Mutant ninja Turtles…
Gingen we hierna op zoek naar de ingang van de nieuwste attractie in het park, Wallace And Grommit’s Thrill-O-Matic.
Ook deze darkride wist ons te verrassen, hij was superleuk.
Onze tijd begon ondertussen zeer beperkt te worden, en we kwamen aangewandeld aan de attractie waarover ik al de ganse dag twijfelde of ik hem zou doen vanwege de natheid, Valhalla.
Valhalla die vandaag nog een Loopie Award mocht ontvangen van de Rollercoasterfriends.
Uiteindelijk toch maar besloten om hem te doen, maar eerst stuurden bert en ik, Tristan op pad als testpersoon, terwijl wij op de rugzakken zouden passen.
Hot Ice, een naam die ons enorm begon aan te trekken, en de gezichten van bange meisjes, tja, we konden het niet laten om toch nog snel een ritje mee te pikken op de shot toren.
Goh, dit torentje is geen echte topper, maar het is altijd leuk om deze even mee te pikken.
Maar nu is het onze beurt om plaats te nemen in het bootje van Valhalla.
Ik ben echt blij dat ik hem niet overgeslagen heb, want wat een fantastisch decor, zalige effecten en super muziek bevat deze attractie, geen wonder dat iedereen deze bestempeld als beste waterattractie van Europa.
Lap, vijf uur geworden, het park sloot zijn deuren, enkel de hongerige Rollercoasterfriends bleven nog over, en trokken met grommelende magen richting, The Grill.
Waar we een bordje Fish and Chips en Pie mash kregen aangeboden.
Hierna was het tijd om afscheid te nemen van het marginale Blackpool en het vreemde pretpark.
Dit park is een echte must do voor elke achtbaanfan, maar ook Valhalla is reden genoeg om een bezoekje te plannen, ik zou er niet over twijfelen om dit park opnieuw te bezoeken wanneer ik er toevallig nog een keertje in de buurt kom.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck.
