Net mijn 35ste verjaardag gevierd en Hard gegaan in Walibi Holland, en me nu al opmaken voor een birthdaytrip, dit jaar ging die richting Duitsland, meer bepaal naar Belantis, Plohn en Geiselwind, in dit TR vertel ik jullie meer over ons eerste dagje, dat we doorbrachten in Belantis.
Vijf uur ’s morgens begon ons avontuur, een rit van ongeveer 6 uur bracht ons tot de poorten van Belantis, een pretpark dat gebouwd op een voormalig industrieterrein, en na een bestaan van ongeveer 14 jaar al behoorlijk wat investeerde in aankleding en attracties.
We moeten toegeven, de ingang ziet er in ieder geval al bijzonder indrukwekkend uit.
Kortingen voor Belgische vrienden van de achtbaan doen ze hier niet aan mee, zelfs een gratis parkplannetje kregen we niet versierd, maar dat lieten we niet aan ons hart komen, en we trokken het park in.
Waar meteen duidelijk werd wat hun parkmascotte is.
Deze molen, die ooit nog zijn rondjes draaide in holidaypark lieten we even links liggen, want wij hadden maar een eerste doel voor ogen, Hurucan.
Een achtbaan die we allemaal wel kennen onder de naam Eurofighter, maar met karretjes die men eerder terugvind op baantjes als Anubis.
Zonder wachtrij liepen we het stationsgebouwtje binnen.
Waar een operator me onmiddellijk melde dat het ophouden van mijn bril niet toegelaten was, toen dacht ik nog dat dit overdreven was, aangezien ik die praktisch altijd op houd, maar het kan nog vreemder, hij me vroeg me of de stretch in mijn oor wel vast genoeg zat… Ik zei te denken van wel, aangezien ook die nog nooit een probleem opgeleverd had.
Uiteindelijk vertrokken we backseat voor ons eerste ritje, en na de afdaling van die verticale First drop, werd meteen duidelijk dat dit baantje geen katje is om zonder handschoenen te trotseren, wat een bruutheid, je word letterlijk de inversies in gesmeten, en bij het uitkomen van de cobrarol, besefte ik plots waarom die waarschuwing over mijn stretch er was, want ik verloor daar een van de rubberen bandjes die hem in mijn oor moet houden, gelukkig bleef hij nog wel zitten.
Masochisten als we zijn, besloten we toch onmiddellijk een tweede ritje te maken, ditmaal mijn stretch netje opgeborgen in een houten kistje dat men in de kastjes voor de rugzak had geplaatst, want het viel wel op dat men hier op gebied van klantvriendelijkheid wel wat tips kon geven aan onze parkjes hier ons Belgenlandje.
Ons tweede ritje maakten we frontseat, en we moesten hiervoor zelfs niet rondlopen, want druk was het hier totaal niet.
En ook dit ritje deed ons beseffen, dat dit nooit onze favoriete achtbaan zou worden.
Credit nummer twee in het park, zal nooit gescoord worden door de volwassen achtbaanfans, aangezien deze enkel voorzien is op de kleinsten.
Dan maar verder het park intrekken, dat er piekfijn uit zag.
Om zo te arriveren bij onze volgende attractie, Santa Maria, een schommelboot, waar opnieuw amper iets van wachtrij te merken was, en ons de nodige kriebels in de buik bezorgde.
Dit bootje stond naast het prachtige meer, waar je met een kano kon rondvaren.
Dragenfluch, een condor die ooit nog voormalige Centro park stond werd onze volgende halte.
Altijd leuk die dingen, al vond ik deze iets te tam.
Na een gek fietsritje…
Hadden we nog maar een doel voor ogen, achtbaan nummer twee, Drachenritt.
Wederom een baantje gebouwd door het Duitse Gerstlauer, ditmaal van het Bobslee type, uit ervaring wist ik dat dit best leuke dingen zijn.
Na ongeveer vijf minuutjes aanschuiven konden we al instappen, voor wat een pittig ritje zou worden, niet geheel schokvrij, maar zeker niet ongenietbaar, anders zouden wij nooit blijven zitten zijn voor vier ritjes.
Dit prachtige kasteel had nog een attractie in petto voor ons, een heuse madhouse zelfs.
Verlies Des Grauens, letterlijk vertaald Kerker des horror, verraste ons onmiddellijk met zijn wachtrij die helemaal de juiste sfeer al zette, je daalde net als bij een echte toren via een rondde trap af tot in de kerkers van het kasteel, waar men zomaar in de vergeetput terecht zou kunnen komen.
Onthaald werden we door een monnik die ons mee lokte richting de voorshow, een showtje dat zeer leuk uitgewerkt was, maar waar wij, met onze matige kennis van de Duitse taal, niet alles van begrepen.
Aangekomen bij de werkelijke draaiende kamer, merkten we dat dit wel de kleinste mad house ooit moet zijn.
Maar zoals men zegt, het is niet de grootte die telt, want het plaatje werd compleet tijdens de rit.
Via een prachtig dorpje liepen we richting het volgende themadeel, waar Gotterflug op ons stond te wachten.
Maar niet voor we onderweg er naartoe genoten van de vele afkoelplekjes, die het park voor deze veel te warme dag voorzien had.
Wederom hadden we geen wachtrij, dus snel instappen om onze kunstjes te tonen.
Bij het eerste ritje haalde ik ongeveer 50 koprollen uit dit ding, en Tristan haalde er bij zijn volgende ritjes zelfs meer dan 70 koprollen uit, geweldig toch die dingen, enkel jammer dat deze zo lelijk is, dan vind ik de versie van Nigloland een mooiere optie.
Na ontelbaar veel buitelingen, tijd om een iets rustigere attractie op te zoeken, Odyssee.
Een rustig boottochtje dat je mee neemt over de vijver, en in de wereld van Neptunus, zeer mooi gemaakt.
Het zonnetje stond ondertussen hoog aan de hemel, en zorgde voor temperaturen die de 37 graden aantikte, tijd dus om verfrissing te zoeken, die we hoopten te vinden bij Fluch Des Pharao.
Deze wildwaterbaan nam ons mee in de tempel van Toetanchamon, in vreemde rubberen bootjes.
Heel erg nat werden we niet, maar droog kwamen we er alleszins ook niet uit, wederom een zeer mooie attractie.
De lokale schoorsteenvegers probeerde me nog een abonnement aan te smeren, maar daar bedankt e ik vriendelijk voor, beetje ver rijden he, blijkbaar kon je hiermee ook gratis Thrippsdrill bezoeken.
Onze tocht bracht ons tot in de volgende haven, waar we Capt’n Black’s Piratentaufe terugvonden, een vrijval torentje, dat ook nog eens heen en weer wiegt.
Van Piratenland ging het richting Apacheland.
Alwaar de mannelijke hormonen in ons lijf, ons verplichten om op de foto te gaan met de mooie Apache vrouwtjes.
Om hierna via het Pfad Der Mutigen verder te wandelen richting Belantis Rache, een frisbee, die een zeer pittig ritje weg gaf, dat bijzonder lang duurde.
We bezochten nog even de boerderijdiertjes.
Tristan, die altijd wel in is voor een glijbaan, deed Gletscher Rutsher, die ook bijzonder leuk bleek te zijn.
Nog een attractie stond op ons programma, Poseidon’s Flotte.
Deze jet Ski dingen kennen we uiteraard allemaal wel, al lag deze wel in een heel mooi aangelegd gebied.
Een gebied waar we onze hormonen even niet ondercontrole hielden.
Ondertussen twintig voor vijf geworden, nog net tijd voor een allerlaatste attractie, want tja, ook al is het park geopend tot zes uur, de attracties sluiten hier al een uurtje vroeger.
En zo moesten na nog een laatste ritje op Fluch Des Pharao, vervroegd afscheid nemen van een zeer mooi parkje.
De mascotte kwam ons nog even uitwuiven.
De jongedame aan de hekjes kwam nog een gezellig babbeltje doen met ons, en vertelde ons dat we, als we nog afkoeling zochten, vijf minuutjes verderop een see konden vinden, see is trouwens het Duitse woord voor meer.
We zullen deze jongedame eeuwig dankbaar blijven voor haar tip, want een duik nemen in dit meer na een lange hete dag, dit was een van de hoogtepunten van onze trip.
Zaliger dan dit kan niet.
Nu rest ons nog een ding, een camping zoeken en ons tentje opzetten.
Om daar te genieten van een heerlijke bbq.
We dachten hierna rustig te genieten van onze avond, zittend in onze luilekkerstoel voor onze tent, maar dat was ons niet gegund, want we werden ongevraagd vergezeld door die smerige wezens, die je eerst leeg zuigen en je daarna met een rotgevoel opzadelen, ja, die stomme muggen waren talrijk aanwezig.
Dan maar richting de muziek wandelen, die we op de achtergrond hoorden spelen, waar is dat feestje dachten…
Dat feestje bleek bij de lokale tennisclub te zijn, en we besloten dan maar hun Sommerfest te party crashen, wat de lokale blonde schoonheid wel leuk bleek te vinden, en ons spontaan mee de dansvloer opsleurde, later vertelde ze ons dat ze dochter was van de eigenaar van de club.
En zo werd onze supergezellige dag afgesloten met de nodige pintjes Duits bier.
Wat we nu vonden van Belantis, wel laat me u dat tonen met enkele plus en minpuntjes.
+super mooi park
+ prachtige theming
+ vele afkoelmogelijkheden
+ vlotte wachtrijen
– attracties sluiten een uur voor het park sluit
– Personeel was zeker niet onvriendelijk, maar leek niet erg geïnteresseerd.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
