Dag twee in Alton Towers, vandaag ging ik samen op pad met Bert, twee credits moesten nog gescoord worden, zou dat lukken?
Na enkele minuten in het park, zakte de moed ons al in de schoenen, Benny vertelde ons dat Sonic Spinball er uit lag, en dat minstens tot de middag.
Really bad news dus, dan maar de andere richting uit, om zo bij de Runaway Mine Train te belanden.
Zoals elke powered coaster bood me je hier ook twee rondjes aan, dus nadat we de remmen in gingen dachten we dat het voorbij was.
Maar dat was buiten de operator gerekend, want plots zei, “choo choo” en kregen we nog een bonusrondje aangeboden.
Na ons ritje nog even een kijkje nemen in de shop, waar men jammer genoeg geen pins had van Runaway Minetrain, dan maar wat flirten met het verkoopsterke.
Na de xxl rit op dit leuke baantje daagde ik Bert uit tot een Duel.
Deze attractie verraadde bij het binnengaan al hoe mooi ze gethemed zou zijn.
Zou mijn getrainde rechterhand zegevieren?
Uiteraard! Dit was mijn score.
En dit die van Bert.
Een niet zo nipte overwinning voor mij, een goede raad, na enkele jaren vrijgezel zijn, is je rechterhand zo gewend om dingen te laten schieten, dat je er je voordeel mee kan halen bij shooters.
En wat een prachtige shooter was dit toch.
Gisteren en vanmorgen hoorden we van de groep niets dan lovende comments over Nemessis Subterra, of Subterror, zoals ze hem tijdens Halloween gedoopt hadden.
Dus snel onze VIP pasjes tonen, ook al stond er eigenlijk geen wachtrij.
Wauw, wat een ervaring, geweldig verhaal, super actors, alles zat perfect in elkaar, om je een ervaring te geven om nooit te vergeten, hier kan zelfs de beste horrormaze niet tegenop.
Jammer genoeg waren de River Rapids en de log flume nog gesloten, en hadden we later op de dag niet meer de tijd om daar opnieuw naartoe te lopen.
Dan maar verder richting de twee toppers, gelegen in het Nemessis gebied.
Te beginnen met Nemessis.
We verkozen ook vandaag de single riders ingang, aangezien daar nul mensen stonden te wachten.
You can take a seat on row six please, zei de operatrice, toeme, dacht Bobby Turbo toen, ik had toch liever frontseat gezeten.
Toch maar weer overschakelen op Flirt Modus, en dat loonde, want Bobby Turbo veroverde zijn frontseat plekje.
En weer kreeg ik dat zalige gevoel, yep, dit is zonder twijfel nummer een.
Nog geen uur in het park, en we stonden al met onze paskes aan Air, waar we na luttele minuten mochten plaatsnemen op de backseat stoeltjes.
Hey, Stephany, how are you today? En de flirt modus sprong onmiddellijk weer op On, wat een toffe griet toch.
Alsof we nog niet lang genoeg op een boot zaten, verkozen we Blade tot onze volgende attractie, enkel lag de ingang wel verder weg dan we dachten.
Aangekomen bij Blade, stond er totaal geen wachtrij.
Een schommelboot blijft een schommelboot natuurlijk, maar deze gaf wel een erg kort ritje weg.
Het volgende dat mijn aandacht trok was de blonde dame, die een bug show leidde.
Toch maar even contact proberen te zoeken, maar de enige waar ik echt contact mee had was Molly, de tarantula.
Het park liep vandaag vol met mooie Engelse meisjes, er zat geen enkele heks tussen.
Dan maar richting Hex, de madhouse van het park, die zijn rondjes draait in het prachtige kasteel.
Deze Madhouse was prachtig aangekleed, had een leuk verhaal, en de rit was zoals bij de meeste madhouses wel leuk.
Ondertussen middag geworden, veel tijd hadden we jammer genoeg niet meer.
Toch nog snel even een foto nemen van The Smiler.
Om vanuit onze ooghoek op te merken dat Sonic Spinball aan het spinnen was, dus snel er naartoe.
We kozen ook hier voor de single riders ingang, en na vijf minuutjes konden Bert en ik samen instappen voor een geweldig ritje.
Na deze leuke Sonic Spinball, ging het resoluut richting The Smiler, maar het zien onze Smile werd bij het zien van de Single Riders wachtrij snel een Frown.
Nope, no more Smiler for us.
Dan maar snel een ander alternatief zoeken, en dat vonden we in de vorm van een wachtrijloze Submission.
– Oops, sorry i stepped in to your picture.
– That’s okay, you just made it look ten times better.
Wat een zot ding die Submission, net iets minder intens dan ik had verwacht, maar wel super leuk.
Mmmm, nog een half uurtje voor de bus vertrekt, wat kunnen we op die korte tijd nog gedaan krijgen, de Enterprice of Oblivion, en aangezien we toch achtbaangekken blijven, kozen we voor optie twee, en dat loonde want via de single riders konden we na enkele minuten al plaats nemen.
In de wachtrij nog even de foto bomben van moeder en dochter, die dit zo leuk vonden dat ze hem onmiddellijk op Facebook gooiden.
Na nog een laatste bezoekje aan jody in de shop werd het hoog tijd om afscheid te nemen van het geweldige park, met al zijn super attracties.
Nog snel de grote shop binnen lopen, om ons nog enkele laatste souvenirs te laten aansmeren, en snel de bus op.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
