Na een korte nachtrust kwamen we omstreeks openingstijd aan bij Alton Towers,
Met onze inkomstticketjes kregen we het eerste uur toegang tot een heleboel attracties via de fastpass ingang, niet getreuzeld dus, wij via de Sky Ride richting Air.
Een baantje dat bijzonder leuk was, vooral dan het stukje dat je op je rug over de rails raast, maar het echte wauw gevoel kreeg ik er nog niet.
Na dit ritje snel richting Nemessis, want onze fastpass zou bijna verlopen.
Waar we wel dadelijk een wauw gevoel kregen bij het zien van deze zone.
Aangezien we niet echt moesten aanschuiven kozen we er voor om hem dadelijk frontseat uit te testen.
B&M heeft hier een waar pareltje neergezet, en toch had ik nog niet dadelijk dat wauw, this is insane effect.
Na het verlaten van het station zagen we dat de Single Riders bijna leeg was, snel terug gaan aanschuiven, en hier hadden we het geluk om backseat plaats te mogen nemen,en daar kreeg ik onmiddellijk dat wauw gevoel, wat een intensiteit heeft deze baan, enkel Monster was net iets intenser, maar dankzij dit totaalpakket, veroverde Nemessis zonder schroom onmiddellijk plaats nummer een in mijn top lijstje.
Nog tijd voor een attractie, want we moesten op tijd zijn voor de vragenronde met de manager van het park, wij kozen voor Ripsaw, aangezien ik wel hou van een goed topspin.
Jammer genoeg kon dit exemplaar ons niet echt bekoren, eenmaal een koprol en enkele malen traag over de kop hangen, pffff, nee dat kan veel beter.
De theming daarentegen was dan weer wel geweldig.
Hoog tijd om de Sky Ride terug te nemen voor de vragenronde.
De enige vraag die we konden stellen bij deze vragenronde was, waar blijft die verdomde manager nu toch, aangezien de man nooit is komen opdagen, gelukkig werd dit wel gecompenseerd door een prioritypass voor The Smiler, welke bijzonder welkom was op deze drukke dag.
Ik denk dat gans RF toen in troep richting Smiler liep, enkel Benny, Tristan, Bert en ik, kozen voor een andere aanpak, wij liepen richting Oblivion.
Aan deze baan haalden we voor het eerst onze Fastpass Silver boven,want de reguliere wachttijd bedroeg op dat ogenblik al 70 minuten.
Dit baantje stelde ons een beetje teleur, een geweldig gevoel bij de drop maar dan ging je al bijna dadelijk de remmen in, waar je te lang moest wachten voor je het treintje weer kon verlaten.
In de shop haalden we voor de eerste keer het Magic Money boven, dat we bovenop al die extras ook nog gekregen hadden, en nam ik geduldig de tijd om een beetje te flirten met Jody, de lieftallige verkoopster.
Welke kaartjes zaten er nog in ons bundeltje, juist de ticketjes voor de mazes, die gelegen waren in het perfecte decor dat het kasteel bood.
We begonnen met The Sanctuary, waar je in een soort van psychiatrische instelling terecht kwam, waar de dokters je correcteerden, al liep er in het verleden al wel een iets mis met de twijfelachtige methodes die Dr Kelman toepast.
Voor je het ziekenhuis betrad kwam DR Kelman je nog persoonlijk verwelkomen en wat meer uitleg verschaffen over het ziekenhuis, Dr Kelman werd trouwens prachtig vertolkt door een super acteur.
De rest van de maze was gewoon geweldig, geweldige scareactors die perfect in hun rol zaten, en de nodige portie schrikmomenten, waarbij ik zelfs een keertje met mijne smikkel tegen de muur liep door het verschieten.
Deze maze klom in een ruk tot de hogere regiones van mijn toplijstje.
Maar naast deze maze, had men ook nog de Terror of the Towers.
Opnieuw betreed je de ruines van het kasteel, ditmaal treed je in de voetsporen van een groepje explorers, die ooit het kasteel betraden, maar hierna nooit meer terug gezien werden.
Ook in deze maze moest men polonaise stijl achter elkaar lopen, dus iedereen de handen op de schouders van de voorganger, en we waren klaar om te vertrekken, of toch niet want plots moesten we ons omdraaien, waardoor Bobby Turbo plots vooraan moest lopen.
Ook hier onmiddellijk die creepy sfeer, en een doolhof om u tegen te zeggen, Bobby Turbo leidde hier de groep nog even de backstage in.
Aangekomen bij de laatste scene, die gewoonweg geweldig was door het gebruik van stroboscopen, ging plots de algemene noodverlichting aan, vreemd?
Enkele minuten later werd iedereen gevraag de maze te verlaten, blijkbaar had de elektriciteitsvoorziening in het park er de brui aan gegeven.
Bummer, vooral voor al die mensen die nog niet zo ver geraakt waren als onze groep.
Van een nood een deugd maken dan maar, we besloten in het chicken restaurantje te gaan eten, waar men voor een schappelijke prijs zijn maagje kon vullen.
Na een uurtje begonnen de achtbanen opnieuw te draaien, en zagen we dat de single rides rij aan The Smiler vrij leeg was, wij kozen er voor om hem dan ook maar onmiddellijk te gaan doen, en dat loonde, want na een kwartiertje konden we plaats nemen in het treintje.
Dankzij het muziekje en de gekke operatoren werd je onmiddellijk meegezogen in de sfeer van de baan, een baantje dat onmiddellijk weet te overtuigen, wat een pit zit hier in.
Enkel de laatste twee inversies waren lichtjes ruw, maar zeker niet te ruw.
Na dit ritje, verloren Bert en ik, door het fotograferen, Benny en Tristan even uit het oog, gelukkig vonden we hen snel terug aan de wachtrij voor de eerste scarezone, Zombies.
Ondertussen nog snel even wat foto’s maken van het showtje voor de kleinsten.
En dan gingen de poorten open van de maze.
Waar ondoden over de aarde heersten, en je enige uitweg uit hun rijk via een militair kamp ging.
Eerst nog even de schreeuwerige instructies beluisteren van een boze, vrouwelijke soldaat.
Om dan deze afgesloten straat veilig door te proberen komen, terwijl je constant door zombies belaagd word.
To sexy to be scarry.
Ook hier maar een woord, super.
Onze volgende achtbaan werd Thirteen, die een specialleke in petto had.
Dit baantje was gewoonweg zalig, genieten van de eerste tot de laatste seconde, de snelheid, dat verborgen dropje, en dan plots achterwaarts, dit mogen ze zo bij ons ook bouwen.
Een snelle griet berijd men best voorin, vandaar ook dat we gingen aanschuiven voor een ritje fronseat op Rita.
Voor ik de knappe besteeg dacht ik een gelijkaardig ritje te krijgen als bij Dessert Race, en toch wist deze dame me net iets meer te bekoren, wat een krachtige launch, puur genieten in de snelle bochten, enkel jammer dat het ritje zo snel voorbij was.
Een groot minpunt was hier de fastpass wachtrij die op een bepaald moment samen kwam met de gewone wachtrij, wat tot vreemde en boze blikken van de wachtenden zorgde.
Volgende halte, Charly and the chocolatfactory.
Na het boottochtje doorheen de chocoladefabriek dachten we, oei was het dat? Maar dan kwam er nog een verassend leuke s(t)imulator.
Tristan en Benny pikten nog een filmpke mee bij de 4D cinema, waar men Ice Age draaide, Bert en ik gingen zelf draaien in de zweefmolen.
Waar de operator wel een heel vreemde manier van werken hanteerde, nadat iedereen instapte begon hij aan zijn “beugelcontrole” en telkens hij rond was, kwam er nog iemand extra ingestapt en moest hij opnieuw aan zijn ronde beginnen, door deze methode duurde het tien minuten eer we konden vertrekken voor ons kort ritje.
In dit kindergedeelte vond je ook nog een autrijschool terug, met de mooiste instructrice die we ooit al gezien hadden.
En ook een supersnelle paardenmolen, of is dat door mijn fototechnische kunstjes?
De prioritypass voor The Smiler begon ondertussen een gat in onze zak te branden, dus opnieuw die richting uit.
Na opnieuw een geweldig ritje op deze nieuwe aanwinst besloten we voor de laatste keer onze silver fastpass boven te halen, en dit voor nog een ritje Air en Nemessis.
Jammer genoeg liggen die net aan de andere kant van dit gigantisch grote park, zo’n twintig minuten wandelen lieten we ons vertellen, geen tijd te verliezen dus, in snelwandel tempo gingen we op pad.
Met de tong bijna op de grond, blaren op de voeten, en ongelooflijk pijnlijke benen, kwamen we toch nog tijdig aan deze twee B&M aangelopen.
Ons laatste ritje Nemessis deden we via de single riders, aangezien hier toch niemand stond, na een beetje geflirt met de operatrice, mocht Bobby Turbo toch nog frontseat plaatsnemen, en wauw, waar dit baantje me s’ morgens niet echt kon bekoren frontseat, deed hij dit vanavond wel, en zo kwam ik ook een tweede maal tot het besluit dat dit echt wel de beste B&M is die ik ooit deed.
Bij Air lieten we nog een laatste maal onze fastpass aftekenen, en probeerde ik de operator te overtuigen om ons een ritje frontseat te gunnen.
– Hello, sir, we really wanna try this one fronseat, and we came al the way from Belgium for it.
– Yeah, and i am from Australia…
– Yeah, but we really really wanna go fronseat, so Blablablabla
– Okay, that last part convinced me
Yes, hij gunde het ons, het was ook daar dat Stephany, een super leuke en symphatieke operatrice begon aan de beugelcontrole, en ook zij ontkwam niet aan de flirterige Bobby Turbo.
Maar ze kon er wel met lachen, een echt schatje.
De eerste maal kon hij me niet volledig overtuigen, maar dit laatste ritje frontseat deed dat wel, wauw, wat een beest.
Jammer genoeg was het na dit ritje tijd geworden om met pijn in het hart, en de voeten, afscheid te nemen van Alton Towers, maar niet zonder nog enkele foto’s te nemen.
Man man man, dit park bood me alles wat ik in een park zocht, prachtig aangeklede attracties en zones, geweldige achtbanen, en een top sfeer.
Natuurlijk kunnen we de mooie operatrices en verkoopsters niet vergeten.
Enkel het halloweengevoel had ik buiten de mazes doorheen het park niet, maar dat vergeef ik het park wel.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
