Na onze Duitse avonturen en een korte nacht werd het tijd om weer richting België te rijden, want daar wachtte Walibi op ons met hun Halloween evenement.
Aangekomen in Waver viel al snel op dat de politie de verkeersproblemen die elk jaar opnieuw opduiken tijdens deze dagen in goede banen probeerden te leiden.
Aangekomen aan de ingang, bleek ook hier extra veel security en extra veiligheidsmaatregelen getroffen te zijn. Zo moest iedereen zijn rugzak laten controleren door de veiligheidsmensen. En eens je doorheen de afspanning was, mocht je ook niet meer terug, om bijvoorbeeld het toilet buiten het park te bezoeken.
Eens doorheen de controle stonden de zombies ons al op te wachten.
Onze dag werd ingezet met een ritje op Radja River, welke ik altijd weer geweldig leuk vind.
Dat Walibi niet enkel de groteren entertainend bij Halloween merkten we bij deze brave heksenzone.
Op dagen als deze puilen de wachtrijen snel uit, gelukkig dat wij een RIP pass hebben.
Waar geen wachtrij terug te vinden was, is deze koffiekopjesmolen, dus waarom ook niet, he?
Ook geen wachtrij aan de Coccocinel, en enkelen onder ons moesten deze credit nog scoren.
K3 keek ondertussen toe hoe al die “volwassen” mannen zich volledig uitleefden op deze kiddiecoaster.
Om te voldoen aan onze lust naar adrenaline kropen we in de Octopuss.
Tijd om die RIPpass boven te halen, wat geen overbodige luxe was bij het Walibi’s Secret.
Ooh wat is het fijn, RIPpass houder te zijn.
Want zelfs hier stond een behoorlijke wachtrij.
En eens je die RIPpass begint te gebruiken duik je hierna uiteraard in de Toxic River, of in de bootjes althans, wel opletten voor je hoofd natuurlijk.
Het is dan ook enkel met Halloween dat deze ons een beetje kan bekoren.
Het viel wel op dat hier de scareactors, in tegenstelling tot andere jaren, beperkt waren.
Sinds dit jaar werd gevraagd om een plekje in de Zombie Bar op voorhand al te plannen, zodat niet iedereen tegelijk de bar zou bestormen.
De twee scareactors aan de ingang deden alvast hun best om het volk te onderhouden.
De bar zelf onderging dit jaar een gedaanteverandering.
Wat jammer genoeg wel ten koste ging van het entertainment.
Dan kruipt ons Dorientje maar zelf in de kooi.
Ondertussen zouden de eerste Mazes hun deuren gaan openen.
Dus wij met onze RIPpass in de hand naar Villa 13.
Wat blijft dit toch een tophuis.
Hier vroegen de acteurs zelf om met je op de foto te gaan.
Was deze dame nu volop aan het masturberen, of beviel ze van de gedrocht tussen haar benen, helemaal duidelijk was het ons niet, maar ze was wel geweldig.
Net zoals de rest van dit huis.
Na dit huis overwonnen te hebben was het tijd voor het volgende.
Virus Z14, waar men dit jaar geen mondmaskers meer uitdeelde.
Ten opzicht van vorig jaar, ben ik hier dit jaar wel enkele malen serieus verschoten.
Dalton slaan we natuurlijk ook nooit over.
Ons volgende avontuur beleefden we in Assylum, het nieuwe spookhuis.
Eentje dat echt geweldig uitgewerkt werd.
Jammer genoeg waren er op het gebied van echte scare net wat te weinig echte schrikmomenten.
Nog nieuw dit jaar was de film Panic House, natuurlijk gingen we die ook kijken.
Best een leuke opvuller voor je dag.
Tijd geworden nu voor de voorlopig enige houten achtbaan van België. Deze houten achtbaan had een wachtrij waarvan zelfs de meest enthousiaste woodie lovers huiswaarts zouden keren.
Gelukkig was dit voor ons niet het geval. We genoten dan ook extra hard van ons ritje.
De mensen van Coca Cola zorgden dit jaar voor een monstervrije zone in het park.
Ze daagden de mensen uit tot een heuse stoelendans.
Waar ons Vinckske een leuke T-shirt won.
Ondertussen was ook Project Z geopend, eens kijken of ze ons dit jaar gedrild krijgen.
Wat opviel is dat dit huis veel softer geworden is.
Natuurlijk nog steeds leuk, maar toch niet meer zo speciaal als de afgelopen edities.
De mannen van den Televies waren er ook.
Tijd nu om ons uit te leven met vuurwapens.
Want geef toe een dagje Walibi zonder The Challenge of Tutankhamon kan natuurlijk niet.
Onze maagjes begonnen ondertussen wat te grommelen, gelukkig dat we werden verwacht bij het Vampire Diner.
Dit jaar geen Russische familie die je kwam omhelzen, maar echte vampieren.
Ook deze dames zagen er veelbelovend uit.
Onze eerste gang van het menu kwam er al aangewandeld.
Een lekker pompoensoepje, wat heel toepasselijk is natuurlijk.
Het ganse diner lang worden er shows opgevoerd, die bijzonder leuk waren.
Ondertussen kwam ook ons hoofdgerecht op de tafel, lekkere pasta met kip en de nodige flessen wijn.
Dit hoofdgerecht zag er ook wel lekker uit.
De ene show volgde de volgende op.
En dan kwam er een moment van stilte en verstomming.
Deze jongedame kronkelde en danste over het podium, wat de mannen onder ons zeker kon bekoren.
Ondertussen werd ons nog meer lekkers voorgeschoteld in de vorm van een dessert.
Na het dessert brak de hel volledig los.
Langs alle kanten werd het restaurant overspoeld door Vampieren en andere gedrochten.
Die onder de begeleiding van Marva, iedereen buiten joegen.
Geweldig geslaagde show, die ik iedereen kan aanraden.
Na nog een ritje op Dalton Terror werd het tijd voor de apotheose van de dag, het vuurwerk.
En zo werd het na nog een laatste ritje Weerwolf By Night tijd om huiswaarts te keren.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck.
