Op een zonnige zondagmorgen trokken Stijn en ik naar het park dat je de meeste thrill en adrenalinekicks kan bezorgen in België, Walibi Belgium.
Al van toen ik de trip plande keek ik uit om opnieuw Weerwolf te berijden, een vrije val te maken op de herschilderde Dalton Terror en water te ontwijken in Radja River. Uiteraard keek ik ook uit naar een ritje op de geweldige Challenge of Tutankhamon, en mijn favorietje Psyké undergound.
Om iets voor elven arriveerde ik in het park, waar Stijn al op mij wachtte.
Nog voor ik het park beetrad kon ik niet anders dan opmerken dat Cobra in panne lag, werklieden beklommen de tweede lifthill om het euvel op te lossen. Ook de Vampier was niet geopend toen we het park in wandelden, aan het weggetje ernaartoe werden we vriendelijk verteld dat door een technisch probleem de achtbaan later die dag zou openen.
We besloten op aloude wijze het park langs links te verkennen, wandelend langs de gesloten Cobra, waar opnieuw een vriendelijke medewerkster de bezoekers te woord stond, in twee talen nota bene.
Een regenboog deed ons dromen van zomerse temperaturen, misschien daarom dat we als eerste attractie Radja River kozen.
Een wachtrij overwinnen hoefden we hier alvast niet te doen, onderweg naar het station merkten we dat de effecten opnieuw werkten, op een neveltunnel na.
Al van bij het vertrek van ons tochtje merkten we de vrolijke muziek die door de luidsprekers werklonk, iets dat Walibi nieuw toevoegde dit seizoen. Zulke dingen maken deze zo al topper net nog iets leuker.
Elk watervalletje stond vandaag aan, net als de snorharen voor de tunnel, in de tunnel was jammer genoeg de nevel niet in werking.
Nog maar net ontsnapt aan het meeste water, tjoekte een parktreintje ons vrolijk voorbij.
Het Paleis van de Geest, had er even de geest aan gegeven, dan maar verder naar die grote topper.
We besloten even onze blaas te ledigen in het kindergebiedje. Waar we even rond wandelden en het nodige fotomateriaal verzamelden.
Mijmerend over onze kindertijd en het ophalen van nostalgische gedachten aan een lang vervlogen tijd, waarin Walibi niet het Walibi van vandaag is, kwamen we aangewandeld bij Psyke Underground.
Nog maar net de wachtrij ingewandeld werd het plots heel stil, veel te stil. Een kleine elektriciteitspanne zorgde er voor dat de attractie stil viel, muziek en licht vielen tijdelijk uit. Maar vijf minuutjes later hoorden we tot ons jolijt dat de System gestart werd.
Twijfelend over welke versie nu de beste was, Sirocco, Turbine of Psyké, stapten we in het treintje om voor het goed en wel te beseffen doorheen die geweldige looping gekatapulteerd te worden. Wauw, na enkele maanden van pretparkluwte, voelt dit als thuiskomen, wat heb ik dit gevoel gemist.
Toekijkend hoe enkele dappere Buzsaw trotseerden ging Stijn op zoek naar een nieuwe dosis chocomelk.
Dalton Terror stond ons op te wachten, de nieuwe kleuren maakten dat hij beter in het western geheel paste. De nieuwe kleur deed ons vandaag tot driemaal toe een verassend effect ontdekken. Van op het verste punt leek de toren donkerbruin te zijn, vanuit een ander standpunt werd de kleur eerder zwart. Maar nu we er vlak voor stonden, na een wachtrij van 5 minuutjes, werd duidelijk dat het een lichter bruin was dan we verwacht hadden.
De gele bakjes zagen er fris en mooi uit, enkel jammer dat het bovenste deel niet mee herschilderd werd, hierop zag je nog vegen oude verf terug, of is dit express gedaan om het oude roze niet te vergeten :p
Een hongerke drong zich op, ik besloot voor het iets gezondere voedsel te gaan, een club met kaas en hesp en veel lekkere groentjes. Dit kostte me 3.95, niet slecht voor een pretpark. Opvallend was het wel, dat een menu, een broodje met een drankje dus, 7.95 kostte.
In dit Western gethemede dorpje viel op dat 90% van de naamborden een likje verf gekregen had, en een horecapunt zelfs een complete make over kreeg.
Ons laatste hapje weggewerkt besloten we Calamity Mine te betreden, een mooie mijntrein, zonder waterval effect vandaag.
Opmerkelijk is de vriendelijkheid van de operatoren in dit park, aan elke attractie een prettige rit, opgelet voor uw bril en een tot ziens, zo hoort het.
Onze positieve indrukken, aangevuld met enkele jammere negatieve indrukken van het park, met een monsterke, genoten we even van het middagzonnetje, alvorens naar onze volgende attractie te wandelen.
Walibi’s Secret zou het niet worden alvast, aangezien deze nog niet geopend was, zoals af te lezen op deze gekke klokjes.
Tijd voor een momentje van rust en bezinning in een park vol thrillrides. Colorado Adventure, een boottochtje langsheen een grote fontein, niet werkende waterval en vooral veel groen.
Onderweg nu ook aangevuld met popmuziek,wat de verveling toch iets minder maakte.
Tijdens dit paasweekend werden er op de oude locatie van Inferno paaseitje gestrooid voor de kleinsten, die talrijk aanwezig waren.
Het kinder Ei kwam ons nog een knuffel geven, en dan was het tijd voor de tientallen enthousiaste kinderen om het grasveld met doolhof te bestormen op zoek naar de lekkerste paaseitjes.
Tijd nu voor Tempo Attack, de nieuwe 4D film van het park. Het eerste dat positief was, is dat de attractie heel wat nieuwe aankleding kreeg.
Nieuwe licht en geluidseffecten kondigen het begin van de film aan. Tot hiertoe waren we overtuigd van deze nieuwigheid.
De nieuwe film leek eerder gericht op een jonger publiek, het verhaal was zeer simpel, net als de 3D ervaring die niet volledig tot zijn recht kwam.
Hoog tijd voor een woodie, Weerwolf in al zijn pracht en praal. In de wachtrij merkten we dat er nieuwe luidsprekers geplaatst waren, waardoor nu de ganse wachtrij muziek te horen krijgt. Een wachtrij die we vandaag vlotjes konden door wandelen zonder weinig effectief te moeten wachten.
Snelheid, airtime en zotte bochten, wat is dit toch een krachtig beestje, dat niet snel vervelen gaat.
Vanuit het reuzenrad maak je de mooiste overzichtsfoto’s, een ritje drong zich dan ook op.
Het was vanuit dit reuzenrad dat we opmerkten dat de technische dienst hard gewerkt had. De Vampier en Cobra waren weer aan de praat gekregen, en raasden opnieuw door hun track.
Dat Vampiertje zouden wij nu wel even gaan temmen, al hadden we wel het nodige geduld nodig, aangezien er maar een treintje op de track hing, het ander hing gedeeltelijk gedemonteerd in de remise.
Klachten over ruwe SLC banen, we kennen het allemaal, van rake klappen tegen het hoofd tot een verrekking in de nek, dat zijn het soort horror taferelen die men zich inbeeld aan het begin van een ritje. Toch is ons eigen Vampiertje heel wat soepeler dan al die andere horrorbanen.
Cobra kwam nadien ook aan bod. Een boomerang met de pit die enkel dit type je kan bieden. Vooruit achteruit, looping in, looping uit. Steeds weer verrast het me hoeveel kracht die dingen hebben.
Nog snel een bisnummetje maken op Psyke underground, althans dat dacht ik, terwijl Stijn op zoek ging naar zijn volgende Chocomelk.
Na even aangeschoven te hebben, nam ik backseat plaats voor, wat beloofde, weer een geweldig ritje te worden. Het aftellen begon, start the system weerklonk. Het treintje begon het platform te verlaten, en…. Niets meer, we kwamen plots tot stilstand op een metertje gebold te hebben.
De medewerkers kwamen onmiddellijk iedereen persoonlijk gerust stellen, de trein bleek stil te zijn gevallen doordat iemand een deur probeerde te openen en de veiligheid in bedrijf stelde. Monsieur Formidable, die u misschien nog kent uit een voorgaand verslagje, kwam aangewandeld en ook hij stelde eerst iedereen gerust alvorens de trein opnieuw het platform op te loodsen. Nog even het system herstarten en we konden na een tiental minuten toch nog genieten van de krachtige lancering.
De langste wachtrij van de dag moesten we overwinnen bij Challenge of Tutankhamon.
Eens in ons karretje schoten we er op los, het vuureffectje was minder vurig dan we gewend zijn, maar ach dat laten we niet aan ons hartje komen. Tot plots, een file, midden in de attractie, alle karretjes stonden stil en medewerkers deden hun uiterste beste om deze allemaal handmatig weer in beweging te brengen.
Na nog een extra vrij val op Dalton Terror. Namen we, zweefmolengewijs, afscheid van het park dat ons opnieuw een geweldig leuke dag bezorgde.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
