Op een dag las ik op de site van Toverland dat ze een Ferraridag zouden houden op 29 september, dit kon wel eens leuk zijn dacht ik bij mezelf, enkel nog iemand zoeken die zin heeft om mee te gaan, en die iemand vond ik in Tristan.
Enkele dagen voor ons bezoekje, verscheen op de facebookpagina van Toverland het bericht, waar ik een beetje op hoopte, D’Wervelwind zou die dag voor het eerst officieel geopend zijn. Joepie, supergoed nieuws.
Aangezien Tristan die dag nog eerst enkele uurtjes moest gaan werken , vertrokken we rond 10.30u richting Sevenum.
Bij onze aankomst bleek de parking redelijk gevuld te zijn. Maar toch minder als we verwacht hadden op deze dag.
We namen eerst de tijd om die machtige Troy op foto te zetten.
Waar zijn die handjes?
En dan richting ingang.
Waar al snel duidelijk werd dat het Ferraridag was.
We besloten vandaag onze dag te starten met een ritje Boomerang.
Een niet zo soepele Vekoma Junior, maar zeker genietbaar.
Onderweg richting Backstroke, vertelde ik net aan Tristan dat die bij mijn vorige bezoek stuk was, en ik het jammer zou vinden moest dit vandaag weer zo zijn, en wat zag ik toen we de tweede hal binnenliepen?
Inderdaad, ze waren hem net aan het evacueren, weeral pech dus.
In deze hal liepen we Stijn Colson en zijn maat Nick op het lijf, samen besloten we Woudracer te gaan doen.
Dit jaar werd de wachtrij aangepakt, om zo het instappen te versnellen, en sinds kort, stapte men ook af van het systeem met het stop bordje om de karretjes tot stilstand te brengen. Nu stap je gewoon in aan de nieuwe plek van het operator hokje. Ook de computerschermen zijn verdwenen, waarop je de baan kon volgen.
Hierna konden we ons geduld niet langer bedwingen, langs het voorlopig aangelegde pad, liepen we richting D’Wervelwind.
Overal stonden er wel mensen te fotograferen.
Wij deden dit natuurlijk ook.
Maar dan was het tijd voor een eerste ritje. Dus wij richting stationsgebouw, onderweg, en in het ganse gebied, speelde er al leuke themamuziek.
In het stationsgebouw, was er ook een overvloed aan theming aanwezig.
Na enkele minuten wachten, konden we plaats nemen voor ons eerste rit. Zullen we een onride maken, vroeg Tristan me, maar hij kreeg al snel van de operator te horen, dat hij zijn camera moest weg stoppen, ik dacht dan maak ik hem wel, gewoon camera verbergen tot de lifthill, en dan pas bovenhalen, dat leek me een goed plan.
Maar niets is minder waar, de operators blijken alles gezien te hebben, want plots stonden we stil op de lifthill, en zagen we de operator de trappen beklimmen, ik dacht bij mezelf, shit, die komt recht naar mij, dus snel die camera in mijn broekzak foefelen.
Verbaasd was ik toen hij me voorbij liep, het volgende dat in me op kwam was, misschien is het wel Stijn die wil filmen, bij het verlaten van de attractie bleek ik daarin gelijk te hebben.
Toch even onze rit beschrijven, de trein kwam weer in beweging, na een kronkeltje aan de top, begon je al een beetje te spinnen, hierna gingen we de First drop in, waar onmiddellijk bleek, dat dit baantje behoorlijk wat pit bevat. Onderweg spinden we lekker hard door, enkel jammer dat de rit iets te snel voorbij is.
Dit baantje werd dan ook dadelijk goedgekeurd.
En zonder er over te moeten nadenken besloten we ook ons tweede ritje te maken.
Dit ritje bleek nog beter aan te voelen als het vorige, en het ritje hierna nog beter.
Nog even de tijd maken voor wat meer foto’s.
Blijkbaar viel het de andere mensen snel op, dat wij achtbaan gekken waren, aangezien meerdere bezoekers ons de vraag stelden of we speciaal voor dit baantje kwamen, en of we al veel anderen parken bezocht hadden.
Nog even een groepsfoto.
En dan was het tijd om die andere super achtbaan een bezoekje te brengen.
Onderweg naar Troy, zag ik tot grote opluchting dat Backstroke ook hersteld was.
Iets later wandelden we het prachtig aangelegde Troy gebied binnen, waar het op dat moment zeer rustig was.
En dan was het tijd om Troy te berijden.
En na ons ritje, werd het wederom duidelijk waarom we dit baantje nog steeds bovenaan plaatsen in de lijst van beste Woodies, al moet ik toegeven, dat hij vandaag net iets ruwer aanvoelde dan de vorige keer.
En wat is er nog sneller dan Troy, Boosterbike en D’Wervelwind samen? Een Ferrari natuurlijk.
Toverland had deze dag georganiseerd in samenwerking met de Make A Wish Foundation, om bij zieke kinderen voor een dag een glimlach op hun gezicht te toveren.
De indrukwekkende colonne bolides zou rond 3 uur arriveren, dus wandelden we richting de ingangspoort.
Onderweg nog even een cliché foto maken.
En dan was het tijd voor het intrede van de honderd Ferrari’s.
Oké, honderd Ferrari’s plus een ordinaire Ford.
Zelfs de politie rijdt in Nederland met een Ferrari.
De rij Ferrari’s leek wel oneindig te zijn.
Nog indrukwekkender dan al die prachtige wagens, was het geluid dat ze produceerden.
Parkmanager Wim Wauters keek toe dat alles veilig verliep.
Toos had veel werk vandaag, ze verwelkomde alle Ferrari’s en kindjes, met een glimlach.
Toch nam ze ook de tijd, om met enkele pretparkfans op de foto te gaan.
Even spelen voor Ferrari bestuurder.
Ondertussen hoorden we de muziek van de parkshow De Toverzolder, en besloten Stijn, Nick en ik er nog even een stukje van mee te pikken.
Tristan, waren we ondertussen tussen al die Ferrari’s verloren geraakt.
De Toverzolder was een leuke show, waarin goocheltrucs afgewisseld werden met liedjes en dansjes, zeker leuk om een keertje gezien te hebben.
Na de show werd er tijd gemaakt om de bezoekers op de foto te gaan.
Hierna besloten we nog een ritje op Troy te doen.
Ook Tristan werd terug gevonden, en zo kwam er nog een derde ritje bij.
En dan was het tijd voor Scorpios, een mooi afgewerkt bootje, waar de wachtrij altijd weer, zeer klein is.
Het viel me op vandaag, dat de muziek, die anders, voor mijn oren te hard stond, nu zachter gezet werd.
En wat doen volwassen mannen na een ritje Scorpios? De Paarden van Itica natuurlijk :p
Maximum 100 kilo? Pfff toch maar even proberen of men een weegschaal heeft staan. Gelukkige, mocht ik een paardje bestijgen, maar de operator wilde de rit niet laten starten voor we luidkeels Jihaaa!!! geroepen hadden.
Natuurlijk moesten we ook Boosterbike een keertje gedaan hebben.
Het werd door een dubbele rit, aangezien ook hier, bijna niemand aan stond te schuiven.
En dan was het tijd om een iets nattere attractie te doen, Back Stroke.
Alhoewel, iets natter? Het leek wel of men vandaag een knopje omdraaide om hem extra nat te maken, want we waren unaniem wanneer we zeiden, dat dit het natste ritje ooit was.
Ondertussen werd het bijna 18.00 uur, hopelijk kunnen we nog een ritje doen op die leuke D’Wervelwind, dachten we. Dus snel naar de andere kant van het park.
We hadden geluk, want we zagen hem nog rijden.
Dit bleek het leukste ritje van de dag te zijn, blijkbaar word hij naar het einde van de dag nog leuker en sneller.
Aangekomen in het station, stond er niemand te wachten aan onze hekjes, en mochten we blijven zitten, en we mochten zelfs nog een tweede keer blijven zitten.
Tijdens deze ritjes ontdekten we hoe leuk het is wel niet is, om tijdens het draaien een High Five te geven aan de mensen in de het karretje voor je.
Stijn en Nick merkten wel op dat het paarse karretje het minst hard spinde, wij maakten rondjes als gek, terwijl hun karretje amper drie of vier keer spinde.
Bij onze laatste beklimming van de lifthill zagen we hoe een operator de wachtrij afsloot, jammer dachten we, dit word ons laatste ritje.
Maar aangekomen in het station, weerklonk een luid applaus, toen de operator ons een extra ritje aanbood.
Aan het einde van dit ritje, weerklonk wederom een dankbaar applaus, en de operator besloot speciaal voor ons nog een ritje te regelen, en hierna zelfs nog een ritje.
Zo kwam het dat, zelfs na sluitingstijd, we toch een mini ERT kregen van bijna 30 minuten, waarvoor onze dank.
Ons eindoordeel over D’Wervelwind:
– Superleuk baantje, net iets te kort, maar dat gevoel heb je wel vaker.
– Goede snelheid, en hoe later op de dag, hoe hoger die lijkt te worden.
– Soepel, enkel aan het einde van de Horse Shoe is hij iets minder zacht.
– Het spinnen, spinnen doet hij zeker voldoende, en wanneer je spint is hij behoorlijk intens. Enkel in het paarse karretje kreeg blijkbaar niet veel spins.
– De kleuren dan, hierover waren de meningen verdeeld, al moet ik toegeven, dat ik ze geweldig vond, ook die van het stationsgebouw wisten mij te overtuigen.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
