Vandaag bezoeken we het enige Ardeens parkje van ons land, echt groot is het niet, maar gezelligheid is er troef, dat bewezen voorgaande bezoeken ons al.
Iets na tienen arriveerden we aan de alombekende watervallen, we probeerden net zoals voorafgaande keer te parkeren in het dorpje, omdat we daar die keren gratis konden staan.
Maar dat blijkt sinds dit jaar niet meer mogelijk te zijn, het dorp probeert ook hun graantje mee te pikken en vraagt voortaan ook vijf euro voor een dagje parkeren, nog steeds een eurootje goedkoper dan de parking van het park zelf.
Na een fotomomentje aan de watervallen werd het tijd om het park te betreden, aangezien wij langs de linkerkant binnen probeerden te raken moesten we over de brug wandelen, waar men tegenwoordig een medewerker geplaatst heeft.
Deze medewerkster moest er op toekijken dat niemand meer het park gratis betreed, dus wij terug naar de kassa om daar een ticketje te kopen, en in mijn geval mijn armbandje te scoren. Tristan, die zijn abonnement diende te verlengen, mocht wel verder lopen naar de hoofdkassa, want dat was aan de zij kassa niet mogelijk. Na veel vijven en zessen konden we uiteindelijk dan toch het gezellige parkje betreden.
Waar ik tot mijn grote vreugde merkte dat voor het eerste van al mijn bezoekjes, de rodelbanen geopend waren. Die kans liet ik uiteraard niet schieten, en dit werd dan ook onze eerste attractie.
En wat was ik blij dat ik ze eindelijk kon, echt leuke baantjes, enkel misschien een beetje kort.
Na nog even geposeerd te hebben aan de copy/paste van Rox, schoven we aan voor Vicky The Ride.
Met zijn mooie station en leuke karretjes is dit een echt pareltje geworden.
Iets wat ik in dit park nog nooit eerder moest doen was een half uur aanschuiven voor de spinning coaster. Maar men kan er tijdens het wachten nu wel TV kijken.
Het baantje bleek nog steeds even leuk te zijn als ik me herinnerde, al spinde hij minder als vroeger. Onze volgende halte zou de Mega Mindy Flyer worden, maar eerst nog een foto met het beeld, waarvan ik te weten kwam dat de borsten om de zoveel maanden dienen bijgeschilderd te worden, vanwege de vele geilende mannen :p
En dan was het tijd om de hoogte in te gaan, blijft toch een mooie investering in dit groene park, enkel jammer dat er ook een kerkhof achter ligt, of zou dit zo geregeld zijn, in het geval van een ongeval?
Nog even wat gekdoenerij in de shop.
Om daarna aan te gaan schuiven aan de octopus. Een octopus waar men, om de een of andere onbekende reden, nog steeds maar de helft van de armen vult.
Naar wat me verteld is, heeft men dit jaar de rit net wat intenser gemaakt, en dat merk je wel, al mocht het voor ons nog iets wilder.
We liepen verder door het charmante parkje, om halt te houden bij de Maya Splash, een log flume, waar me vroeger steeds de vieze geur van het water op viel. Die geur heeft men blijkbaar aan gewerkt, al is hij nog niet helemaal verdwenen.
Echt nat word je van die single drop niet, maar het blijft toch een leuke rit.
En zo kwamen uit bij de Coaster, die dit jaar gedoopt werd in een Halvar jasje, en de naam Halvar “The Ride” mee kreeg.
En ook al voelt de theming redelijk plastiekerig aan, en zijn er hier en daar al sporen van vandaaltjes, het oogt zeer leuk. Na toch even aangeschoven te hebben, namen we plaats in ons treintje.
Wel vreemd dat men hier zo lang wacht, om de mensen tot aan de hekjes te laten lopen, waardoor de capaciteit niet echt ten volle benut word. Maar dat wachten word snel vergeten, wanneer je tussen de bomen doorscheurt.
Echt een van die pareltjes uit ons bescheiden Belgenlandje. Waar ik nog vreesde dat de Viking theming de rit zou verpesten, moet ik toegeven dat ze het niet overdreven gedaan hebben, en het me niet stoorde.
Het enige dat ik vreemd blijf vinden is dat men nu twee Viking zones heeft, waardoor het toch een beetje een warboel word.
Fred et Samson fluisterden ons in, dat we het doolhof een keertje moesten verkennen, iets waarvan ik steeds weer zei dat het geen attractie is, en het geen meerwaarde bied aan een dagje Plopsa Coo.
Maar dat bleek toch eerder het omgekeerde te zijn, want waar men op andere plekken gewoon op zoek gaat naar de uitgang, moet je hier toch wat meer inspanning leveren. Want wanneer je denkt de weg gevonden te hebben, loopt men tegen een deur aan, die men dient te openen aan de hand van een code die je dient te zoeken in het doolhof.
Maar als je denkt dat je die code zo maar cadeau, ben je weer mis, je dient eerst een vraag te beantwoorden. Margarita en ik slaagden er in het doolhof in 22 minuten af te werken, Tristan had er wat langer voor nodig.
Het parkje is meer dan wat attracties, ze hebben er ook enkele diertjes, zoals de geitjes en schaapjes in de doorloopweide.
En een boel aapjes.
Altijd leuk, beestjes kijken, maar wij houden meer van paardjes, zeker als die onder een motorkap verborgen zitten. Hier werd ons geduld vrij lang op de proef gesteld, maar dat hebben we er wel voor over.
Het valt onmiddellijk op dat Renault niet langer de sponsor van deze attractie is, maar dat Hyundai die taak overnam. Wat ook opviel was dat je nog maar twee rondjes mocht rijden, maar dat zal wel aan de drukte gelegen hebben.
Tijdens de lichte regenval, besloten we het park even te verlaten via de zetellift. Een van die attracties die me toch steeds weer aan mijn hoogtevrees herinneren.
We beklommen de uitkijktoren, met zijn vele treden.
Tristan besloot via het bos naar beneden te wandelen, Margarita en ik kozen voor de stoeltjes, om richting de minigolf te raken.
Een minigolf in Plopsa stijl natuurlijk, al vind ik dit toch wat kaaltjes, hier kan Plopsa meer uit halen, kwestie van theming. Bij het minigolfen hebben we ons toch minstens een uur goed geamuseerd.
En het zit inbegrepen in je armbandje, dus waarom ook niet? Jammer genoeg moest ik vandaag het onderspit delven voor Margarita, of heb ik haar laten winnen? Wat ik mistte aan theming, maakte de bloemenpracht deels wel goed.
We dachten hierna nog een ritje Halvar mee te pikken, klinkt behoorlijk fout, vind u niet :p
Maar het zien van een operator die stond te hopen op volk aan de Flyer, deed ons nog een ritje hierop mee pikken, al was het maar om de tien wachtende het plezier te gunnen. Hierna kwam dan toch nog dat ritje op Halvar, gewoon omdat hij geweldig is.
Ne keer zot doen kan geen kwaad, dachten Margarita en ik, dus schoven we aan bij de Vliegende fietsen. Waar we in de wachtrij merkten dat het verantwoordelijkheidsgevoel bij ouders tegenwoordig ver te zoeken is.
We zagen hoe een moeder haar dochter op de hekjes plaatste, de fietsen scheurden op amper een halve meter langs het meisje haar hoofd. En alsof dit nog niet genoeg was, deed ze steeds alsof ze het kind over het hekjes zou duwen, waardoor het kind achterover boog en nog dichter bij de fietsjes kwam, gelukkig trad de operatrice wel op. Wie weet hoe dit anders afgelopen had kunnen zijn… Onze dag begon af te lopen, nog een ritje Vickie konden we doen.
Nu we het doolhof, de mini golf en de rodelbanen deden, bleek dit park iets dagvullender als voorheen, al mag er nog wat aan het aanbod toegevoegd worden.
Nog een dikke pluim aan de vele personeelsleden die hun best deden ons in het Nederlands te woord te staan.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
