Plopsaland, het park dat dit jaar zijn Wickie de Viking opende, en de nieuwe en vernieuwde attracties stomende namen meekregen als, Kaatje zoekt eendje, Victor’s Race, De grote golf…
Hoog tijd dat ook ik en Tristan samen met Frederik de nieuwe zone gaan ontdekken, en dan nog meteen op een nocturne, ik vreesde dus wel voor een grote drukte.
Heel wat kilometers en onweersbuien getrotseerd, maar eindelijk stonden we voor de deur, snel een funcard nemen en dan het park in.
We besloten te beginnen met de leukste coaster van België, Anubis, om hier te geraken moesten wel diepe plassen ontwijken, want de riolen konden al dat regenwater niet slikken wat ook nog eens zorgde voor een gezellig rioolgeurtje.
Aangekomen aan Anubis bleek deze nog niet geopend te zijn, de jongen aan de ingang vertelde dat ze nog aan het etsten waren en dat het nog even kon duren, begrijpelijk dat ze dit tijdens het onweer niet konden doen.
Dan maar onmiddellijk naar Wickieland, even kijken of De Grote golf open was, en ja hoor, we hadden geluk, we konden dadelijk instappen.
Ons ritje begon zoals bij alle discocoaster met het over en weer rijden tussen de heuvel en het uiteinde van de baan, maar terwijl we dit deden merkten we dat er stoom van de baan kwam, en iets later eindigde ons ritje dan ook vroegtijdig, bijzonder jammer uiteraard.
Regendruppels begonnen weer uit die donkere lucht te vallen, Mayaland leek ons te druk, nog even snel een paraplu kopen aan het bos van Plop, gluren naar de wachtrij, en deze bleek niet te bestaan, dus snel instappen.
Op enkele niet werkende animatronics na blijft dit wel eens leuk.
Na het Bos van Plop de tractortjes doen was vandaag geen optie, want een van dingen stond met panne op de baan.
Dan maar mijn paraplu openen om verder te wandelen, en wat denk je, plots stopte het met regenen, alsof Plopsa dit voor de grap zo voorzien had.
Maar positief hieraan was dat we Anubis zagen rijden, snel er naar toe, of toch eerst de Supersplash?
Aangezien ook hier geen sprake van een wachtrij was, namen we hem even mee.
In de wachtrij van de Supersplash ontdekten we nog hoe vernielzuchtig sommige bezoekers kunnen zijn, afgebroken houten balken, omgegooide vuilbakken, waarom toch?
Leuk was het te zien dat in de donkere toren nu een sterrenhemel te vinden is.
Hoogtijd voor de enige, echt interessante achtbaan van het park, Anubis.
Na een onbestaande wachtrij stonden we bijna voor de poortjes, maar toen besloot een groepje Franse jongeren over alle hekken heen te klimmen en ons voorbij te steken, maar dat lieten we niet gebeuren, na het op hun plaats zetten, en nog enkele Franse scheldwoorden naar ons hoofd geslingerd te krijgen, was het dan aan ons, en natuurlijk gingen we Frontseat.
Snelle launch, leuke top hat, snelheid, leuke inversies, en soepeler dan ik me hem kon herinneren, dat vroeg om een tweede ritje.
Hopend dat de Grote Golf ondertussen pannevrij zou zijn, wandelden we terug richting Wickieland, ditmaal stond er wel een wachtrij aan De Grote Golf, welke niet zou bestaan hebben mochten ze deze niet halfleeg laten rijden.
Ook aan deze attractie dacht een Frans sprekende familie dat voorsteken toegelaten was.
Uiteindelijk was dan het zo ver, de attractie die vandaag op korte tijd toch al enkele technische storingen achter de rug, werd voor een tweede maal betreden door ons, ditmaal kregen we wel een volledig ritje, dat zoals alle Discocoaster zeker leuk was.
Maar er staat meer in Wickieland dan enkel die Grote Golf, er is ook nog Wicky The Battle, die in mijn ogen kleiner leek dan op de foto’s.
Ook hier van wachtrij nog geen sprake, maar dat kan ook niet anders, op dat ogenblik waren er amper 3000 bezoekers in het park.
Ook de wachtrij van Wickie The Battle bleef niet bespaart van vernielzucht.
Maar die is toch maar tijdelijk, Plopsa voorziet tegen volgend seizoen nog een volledig station en zelfs nog een nieuwe shop, want als Plopsa iets is dan is het wel heel commercieel ingesteld zijn.
Wickie The Battle was super leuk, en niet te nat, jammer dat de effecten niet allemaal werkten als je op de doelen schoot, maar leuker is het elkaar nat te spuiten.
Wat deze Splash Battle voor mij nog beter maakte als de vele anderen in zijn soort, is dat er koffers voorzien zijn op de bootjes waar je je spullen veilig en droog in kan opbergen.
En als laatste pluspuntje stond hier Speciosa, die na ons dagje Plopsa uitgeroepen werd tot Miss Plopsaland 2013.
Van deze zonde richting die andere nieuwe zone, Rox, met een topper die vanuit het hele park al ziet staan, RoxFlyer, die we vandaag al een keertje in panne zagen staan, maar we hadden het geluk dat hij toch geopend was.
Ik blijf het wel eens leuk vinden, gewoon even relaxen en uitkijken over het parkje.
Veilig weer aan de grond, vervolgend we onze weg richting de vernieuwde Kaatje zone.
Deze zone is echt wel een verbetering op de vorige, die saai en niet echt gezellig was, nu is het veel levendiger geworden.
Hierna stopte net het treintje en we besloten hier op te springen.
Afstappen deden we aan het dorpsplein, aangezien we een hongerke wouden stillen met een lekkere braadworst, al zouden die grillen wel een beetje properder gemogen hebben.
Dit plein blijf ik echt heel mooi vinden, enkel jammer van dat rode toiletgebouw dat de gevels nu onderbreekt aan het grote theater.
We bezochten ook nog even de topattractie De Kinderdisco met bijhorende K3 Museum, maar disco? De muziek staat toch veel te zacht om hiervan te spreken.
De nieuwe Kiosk ziet er trouwens wel leuk uit, en het viel me ook op dat Plopsa hier wel investeerde in een zeer degelijke muziekinstallatie.
Ondertussen ging de tweede Plop show bijna van start, en ook al is dat nu voor mij niet echt een must, ik wou dat nieuwe theater eens van binnen zien.
En hier moet ik weer toegeven dat Plopsa er iets prachtig van maakt, het gaf me een echt wauw gevoel.
Na de nieuwe videoclips van Samson en Gert en K3, met hun inspiratieloos liedje “Feestje”, of ik denk toch dat het zo noemt, aangezien dit de enige tekst is die er in voor komt, begon Plop aan zijn voorstelling.
Tof om te zien dat hij weet hoe hij het publiek mee kan trekken in de show, en op de tonen van de Plopdans, kwam ook Tristan in beweging.
Na deze toch wel leuke show gingen we richting Kasteelzone, om hier eerst de boomstammetjes te doen, die toch wel bij de leukste horen die ik al deed, toch moet ik toegeven dat hier wel wat werk is aan de theming die tekenen van veroudering begint te tonen.
Maar dat alles laten we niet aan ons hartje komen, het is de rit die telt, en die is dankzij de laatste drop echt geweldig.
Volgens enkele jongens waren de boomstammetje eindelijk open, ze zouden vandaag al een panne gehad hebben.
Van deze topper naar de Draak nu.
In deze zone merkten we wel dat het een beetje drukker aan het worden was, er zouden nu zo’n 6000 bezoekers geweest zijn.
Tristan, die net iets sneller boven was als ons, stapte al in voor zijn eerste ritje, naast een Française met een wel zeer speciale look.
En na Tristan was het onze beurt.
We kregen gelukkig nog twee rondjes aangeboden, want eentje, zoals bij drukte normaal gegeven word, is toch wel te kort.
Ons volgend hongerke werd opgelost door een groot softijsje bij deze charmante jobstudente.
Ook de jobstudent even verder had de job van zijn leven al gevonden.
Hier moest ik natuurlijk dadelijk aan de Randstad reclame denken, op een dag vind je de job van je leven….
Dat Plopsa bij dit warme weer zijn werknemers trakteert op water bewees deze kleurige dame.
Is het een vliegtuig, is het een vogel, nee dat is het niet, het zijn Tristan en Frederik die je op de Jetski ziet.
De rollerskate gaf er op dat ogenblik ook de brui aan, mensen werden geëvacueerd en verteld werd dat de wieltjes op de lifthill te hard afgesleten waren om het treintje nog omhoog te krijgen.
Jammer want dit was de attractie die we als volgende wilden doen.
Op deze plek zou het treintje de volgende uren bewegingsloos doorbrengen.
Nog even uitkijken over het water, een uitzicht dat nu toch wel vreemd is met die ontbrekende boot.
Deze gesloten eetgelegenheid blijf ik prachtig uitgewerkt vinden.
Omdat vliegen nog steeds onmogelijk is voor de mens, dachten Tristan en ik nog een keertje te gaan zweven in de RoxFlyer, maar ook die gaf er even de brui aan, gelukkig was de technische dienst snel ter plaatste om de mensen veilig naar beneden te halen.
Even wachten dan maar aan Rox, en daar een foto van onszelf nemen, die zijn koplampen nu wel aangezet had.
Deze dame kwam nog even wraak nemen, omdat ik hun foto al lachend gephotobombed had.
Na enkele testje werd de Flyer opnieuw vrijgegeven en konden Tristan instappen voor wederom een leuke zweefvlucht.
En dan tijd voor de allerbeste attractie van heel Plopsaland en omgeving.
Tijdens het nemen van de onridefoto’s konden we niets anders dan opmerking dat Roxflyer opnieuw een panne had, volgens mij is er echt wel iets mis met dat ding.
Maar waarom is dit nu de allerbeste attractie van Plopsa en omstreken, zal je wel denken…
Wel, met drie mannen zoals wij plaatsnemen in een draaiende koffiekop, die je zelf zo hard laten draaien als je wil, is een echte uitdaging voor je evenwichtsorganen, we waren zo hard aan het draaien dat we zelfs niet opmerkten dat het ritje er al lang op zat en de meeste mensen al uitgestapt waren, wij waren nog even aan het uitdraaien toen we dit opmerkten, snel uitstappen dan maar, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je een beetje zattekes bent.
Na al deze hilariteit kregen we plots weer zin in een Splashbattelke, en dat is voor uniek, want in geen enkel ander park deed ik ooit zulke attractie tweemaal , zo leuk vond ik hem en bovendien niet te zeiknat makend, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat we Speciosake nog eens wilden zien.
Droog blijven in de wachtrij is echter wel een opgave, want de inzittenden kunnen je nog raken door over het met afbladderende verf beschilderde muurtje te schieten.
De afgebroken houten balk was ondertussen terug netjes op zijn plaats bevestigd.
Jammer dat ook Plopsa zich liet verleiden door deze enkel op winst ogende spelletjes.
[IMG]https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/562988_10201293376683869_189071114_n.jpg[/IMG]
Na een tweede, nu iets natter ritje liepen we richting Kermis zone, aangezien deze dichtbij de Amikaweide ligt, waar de meet en Greet met Merle zou plaatsvinden.
De Zweefmolen besloten we over te slaan, omdat het hier altijd zo’n gedoe is met die extra riempjes, de ballonnetjes deden we dan weer wel, niet echt een topattractie natuurlijk, maar een leuke opvuller van onze tijd.
Het paardje stond al te wachten op zijn mooie baasje.
En wij ook, en goed op tijd, want hier verwachtten we toch een behoorlijke drukte.
Tijdens het wachten werden we nog getrakteerd op live seks met beffende schaapjes.
En een paard dat borstelende kindjes wel opwindend leek te vinden.
Na lang wachten was het dan zo ver, Merel kwam aangereden, en begon dadelijk heel enthousiast de mensen toe spreken.
En dan was het zo ver, alle meisjes gingen op de foto met Merel, en ook alle papa’s natuurlijk, wij zijn dan wel geen papa, maar mannen blijven we wel, dus nu onze beurt.
En dan mijn beurt.
Een handtekening vragen op je buik dat durf je nooit, dacht Frederick.Maar dan ken je mij nog niet, even vragen aan Merel of ze dit zag zitten?
Ja, tuurlijk dat doen we, keiplezant….
Frederick kwam niet meer bij van het lachen op dit ogenblik, en Mereltje vond het wel leuk.
Het bewijsmateriaal.
Maar wat Merel niet verwachtte was dat dit nu een nieuwe trend zou worden, want na mij, wilden nog andere, iets jongere jongentjes zo’n handtekening.
Ondertussen kwam het zonnetje al hoog aan de lucht te staan, en werd het plots weer zomer, Tristan ging snel de paraplu’s wegbergen in de auto, en Frederik en ik kropen in de Bloemmolen.
Hierna kwam de Valtoren aan de beurt, al is die niet voor ieders formaat gemaakt.
Deze hal blijft toch ook een pareltje, en ik kon het niet laten om ook hier de nodige foto’s te maken, een jongedame in dit kraampje vond dit wel leuk, en ging spontaan poseren voor de foto, dat kon ik natuurlijk niet weigeren.
Tijd voor het avondeten geworden, dus wij naar Mr Spaghetti, waar je superlekker kan eten voor een schappelijke prijs.
Na regen komt zonneschijn en dat zie je aan de kindjes die in de fonteinen spelen.
Frederik en Tristan kropen opnieuw in de Supersplash, ik ging liever even wat foto’s maken.
En ook al stond er ditmaal een derde bootje op de baan, was de wachttijd nu toch wel voelbaar langer, maar nog niet overdreven.
Maar hij blijft het wachten waard.
De waterfietsen een “attractie” die ik nog nooit deed, kwam dankzij de nocturne en het lage aantal bezoekers vandaag ook aan bod, Tristan en Frederik deden al het werk, en ik kon achterin rustig relaxen van ons boottochtje.
Maar voor we instappen snel Stien Struis nog een knuffel geven.
Niet iedereen kan evengoed met het stuur om, dat bewees dit jonge koppeltje.
Als er iets is dat Fransen blijkbaar graag doen, op voorsteken na, is het gek doen voor de foto.
Toch nog een lichtpuntje ontdekt aan die vermistte boot, is dat de blote tetten op de mast nog aanwezig zijn.
Na storm op de snelweg is het tijd voor een Storm op Zee.
Een leuke kleine opvulattractie, die nog behoorlijk snel gaat.
Wat ligt er naast de piratenzone, uiteraard Anubis, die we nog een keertje of drie deden, ditmaal met een iets langere wachtrij, maar die kwam nooit voorbij de hekjes bovenaan.
Na Anubis, kwamen de boomstammen nog een keertje of vier aan de beurt.
Tijdens ons laatste ritje begonnen er enkele regendruppeltjes te vallen, hier door zagen we dat Rollerskate, die even terug draaide opnieuw dicht ging vanwege de regen.
Dan maar enkele rondjes De Draak dachten we, Tristan die opnieuw iets sneller boven was als Frederik en mij, stapte in voor zijn eerste ritje, dat op een normale manier begon met het verlaten van het station, maar nadat het laatste wagentje verdwenen was, gingen de hemelsluizen onherroepelijk open, liters waters vielen naar beneden met een daarbij een geweldig klank en lichtspel van donder en bliksem,
Een ritje Anubis By Night ging aan onze neus voorbij, want vanwege dit onweer gingen alle attracties vroegtijdig dicht, enkel Mayaland en het Bos Van Plop bleven nog geopend.
Frederik dacht dat ik dat vuurwerk nu wel buik op mijn kon schrijven, net naast de Merel handtekening dan?
Na wat geschuild te hebben begon de regen te minderen, we besloten dan maar huiswaarts te keren, aangezien we niet verwachten dat het vuurwerk zou plaatsvinden en Mayaland nu toch te druk zou zijn.
Onderweg naar de ingang hoorden we plots een stem die ons melde dat het vuurwerk over dertig minuten zou beginne, wat een geluk.
Snel een ritje Swingboom doen en dan klaar gaan staan op het plein.
De band die normaal zou spelen had het onweer ook moeten ontvluchten.
Het aftellen begon, tien negen, acht…. Twee, een, een geweldig vuurwerk werd de lucht in geschoten op de knallende muziek uit de bekendste Studio 100 reeksen.
Na een lange dag werd het tijd om de Plopsapoort achter ons dicht te trekken.
Het park bezorgde me zoals altijd en ondanks alle pannes weer een super gezellige dag.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck
