Fort Fear is een van die evenementen waar ik, en zeker ook Maarten elk jaar opnieuw met ongeduld uitkijken.
We hadden besloten iets langer te slapen en pas tegen de middag te arriveren bij dit park. Onderweg namen we dan ook de tijd om een lekker ontbijtje tot ons te nemen in de vorm van een Double Whopper.
Maarten liet nog even een nieuw abonnementje aanmaken, want kijkend naar volgend seizoen bevat dat natuurlijk super veel voordelen.
Ik besloot de dag dadelijk stevig in te zetten met een ritje op een van de beste top spins die ik ken.
We daalden verder de vallei in, want daar stond dat schattige keverbaantje dat zo leuk door de bomen raast.
Nog iets dieper in de vallei ligt de Rocky Mountain Rallye.
Een zeer leuk autoritje, zo leuk dat we ons lieten verleiden tot het kopen van onze onride foto.
Het park heeft ook een bijzonder leuke Log Flume, die slaan we natuurlijk niet over.
Iets minder geweldig, maar om de een of andere reden een verplicht nummer in dit park is de Speed Snake, een oudje van Vekoma.
Maarten begon het ondertussen wat friskes te krijgen en besloot in de auto zijn jasje te gaan halen, ik besloot ondertussen opnieuw in Yukan Raft te kruipen voor een ritje of twee.
Terug verenigd met Maarten trokken we richting Dark Raver, een bijzonder leuke Round Up met bijhorende discotheek.
Aan het theater werd er ook aan de kindjes gedacht.
Hier werden we vergezeld door Stijn en zijn ouders.
En gingen we op de foto met de parkmascottes.
En dan was het tijd geworden om te gaan aanschuiven aan de kassa waar we onze ticketjes voor de mazes konden kopen.
Meer dan een uur voor die kaartjes, Zwansde golle naa??!!
Gelukkig werd het wachten af en toe opgevrolijkt door de acteurs.
Alvorens naar de Scare zone te vertrekken, besloten we richting het Theater te lopen, om de show mee te pikken.
In de wachtrij gingen we met veel plezier op de foto met de actrices uit deze show.
Stijn, de snoeper.
Al zou ik ook graag eens snoepen van dat lekkers.
En ik niet alleen natuurlijk.
Na wat drummen en duwen, konden we nog een staanplaats veroveren in de te kleine zaal.
Maar dat ongemak vergaten we al snel toen de show begon.
Dit jaar was er een volledig andere show, door het team van het park zelf.
In deze show zat niet echt een verhaal, zoals in de vorige edities, en ook geen illusies meer.
Maar ik vond hem toch wel geslaagd.
Tijd nu om af te zakken naar het Halloweengebeuren, waar men de braadworstjes al volop aan het grillen was.
We doken de heeeel lange wachtrij in van de eerste maze, Seelen… Los.
Wat vrij vertaald, verloren zielen betekend.
De lange wachtrij ging al bij al nog vlotjes vooruit.
Na ongeveer een half uurtje konden ook wij de maze betreden.
Elk jaar opnieuw worden de mazes in dit park geweldig uitgewerkt.
Meermaals ben ik dan ook verschoten van de acteurs, die super werk leveren.
Onze volgende Maze bevind zich tussen deze mais.
Waar deze dames ons stonden op te wachten.
Opnieuw was de wachtrij erg lang, gelukkig konden we ons af en toe verwarmen aan de mooie lichamen van onze slachtoffers.
Onze avond kon alvast niet meer stuk, en dan moesten we het maïs nog betreden.
Een maisveld vol verrassingen.
Meermaals sprongen we hier bijna uit onze broek van het verschieten.
Aangezien onze kaartjes voor het bos gereserveerd waren, besloten we richting Traumatiseert te wandelen.
Waar deze acteur moest zorgen voor het opwarmen van de bezoekers in de wachtrij. Toen hij ook mij er uit pikte om wat te babbelen, had hij wel het probleem dat ik geen Duits praat en hij geen Engels. Het enige dat hij kon zeggen was, Ooh, you’re so cute.
Ook dit huis, dat gratis is, blijft leuk om te doen.
Onderweg terug naar het bos, pikten we de zweefmolen nog mee, want geef toe, een dagje pretpark is niet compleet zonder zweefmolen.
En dan werd het tijd om af te zakken naar dat moment, waar ik al de ganse dag naar uit keek. Treibjagd.
Treibjagd betekend zoveel als roofpad.
Doorheen het ganse bos zaten acteurs verstopt die ons meermaals aan het schrikken brachten.
Het grappigste momentje beleefden wij toen een actrice plots vanuit het struikgewas sprong en luidkeels STOP! Riep. Waarop wij gelijktijdig, in the name of love begonnen te zingen, op dat ogenblik kon zelfs de actrice haar lach niet meer bedwingen.
Ondertussen werd onze tijd beperkt, we besloten onze laatste momenten nog op te vullen met een ritje Devil’s Mine.
Wat toch een geweldig leuk baantje blijft.
Stijn besloot nog enkele ritjes met veel “zugabes” te maken, Maarten en ik riskeerden liever een nat pak in El Rio Grande.
Terwijl Stijn nog aan het genieten was van alle “Zugabes”, genoten wij van onze fotomomentjes.
En zo kwam er een einde na weer een topdagje.
Sfeerverslag door: Bob Van Dyck.
