Sfeerverslag: Yesterdayland 2019

Op zaterdag 24 augustus 2019 streek voor de derde keer het retro-muziekfestival Yesterdayland neer in het Belgische pretpark Bobbejaanland. Verspreid over zeven verschillende podia kwamen zowel nationale als internationale artiesten er optreden. Van Peter Koelewijn tot Sister Sledge en van Praga Khan tot Garry Hagger. Themeparkfreaks Bob en Benjamin zijn net als de andere 15.000 bezoekers niet vies van een streepje muziek, en al zeker niet wanneer het muziekfestival doorgaat in Bobbejaanland.

 

Met een flinke to-do-lijst trokken we naar het muziekfestival. Er waren vele artiesten die we live aan het werk wilden zien, maar uiteraard stonden er ook nog enkele attracties op dit lijstje. We blijven tenslotte Themeparkfreaks. Om wakker te worden begonnen we dan ook deze zonovergoten dag met een ritje op de spectaculaire achtbaan Fury!

De bezoekers stroomden flink toe in het park, maar aan de attracties bleef het heel de dag opmerkelijk kalm. We volgden de stroom aan bezoekers mee tot in het cowboydorp. Daar was Peter Koelewijn inmiddels al begonnen aan zijn show op het Lage Landen Podium. De brave man had blijkbaar al de eerste zonneslag gekregen, want hij wist niet meer wie Alice was. Hij zou nochtans vierentwintig jaar naast die vrouw gewoond hebben.

 

Blijkbaar zag hij ook nog eens mensen op één van de daken staan, en hij schreeuwde het uit om van dat dak af te komen!

 

Toen Peter Koelewijn de microfoon doorgaf aan zijn collega’s van Het YDL Feestteam, besloten wij om de mainstage van het festival eens te gaan verkennen. Dit podium lag achter de arena op een braakliggend terrein en heet de 70’s 80’s Stage. Hier was ’s werelds strafste Bee Gees tributeband, Night Fever, de toeschouwers aan het entertainen.

Na enkele heupbewegingen op de discotunes van de Bee Gees kregen we alweer zin in een attractie. Naast Fury mag je in Bobbejaanland uiteraard ook nooit de Revolution overslaan. Om deze attractie te bereiken moesten we uiteraard over het plein van Adventure Valley wandelen. Daar stond de 60’s Stage opgebouwd. De Creedence Revival Band was er alvast het beste van zichzelf aan het geven. We herkenden meteen hits als Suzy Q en Bad Moon Rising.

Na ons ritje Revolution mocht volgens ook een ritje Oki Doki en Dreamcatcher niet ontbreken aan ons bezoek. Aangezien we hierdoor toch achteraan in het park waren besloten we om toch nog maar eens poolshoogte te gaan nemen op de mainstage van het festival. Daar werd Katrina van Katrina & The Waves aangekondigd. Deze artieste stond moederziel alleen op het grote podium, maar ze vulde de hele festivalweide op met hits als Love Shine A Light en Walking On Sunshine.

Uiteraard wilden we (ons) Bobbejaanland ook eens vanuit de hoogte zien tijdens dit festival. We snelden richting het reuzenrad om er foto’s te gaan maken, maar een erg luide Garry Hagger kruiste ons pad. Hij stond de longen uit zijn lijf te zingen op de Crooner Stage, een podium gelegen in de grote arena. Dit was in se nog niet het mooiste moment van het hele festival, maar het zorgde wel voor een klein kippenvelmoment. Die man kan zingen!

 

In het reuzenrad trachtten we om zoveel mogelijk foto’s van het muziekfestival te maken, maar dankzij de vele bomen die Bobbejaanland rijk is was zoiets niet evident. Eenmaal we uit het reuzenrad kwamen lieten we het muziekfestival weer even links liggen, en bezochten we nogmaals de nieuwe themazone Land Of Legends. We probeerden er dit keer werkelijk al de vier elementen na elkaar uit. Jawel, zelfs bij de waternimfen zochten we op deze hete dag verfrissing op!

Het festival begon zich stilaan op te maken voor de grotere namen. De sub-headliner Bellamy Brothers was inmiddels al begonnen aan hun optreden op de mainstage, maar onderweg naar dat podium pikten we ook nog hier en daar een deuntje mee op de andere stages. De cowboys van de Bellamy Brothers voelden zich alvast thuis in Bobbejaanland, want de liefde vloeide rijkelijk op deze festivalweide.

 

Het werd stilaan tijd voor wat meer up-tempo-muziek met de Belgische new-beat van de Confetti’s.  Deze groep maakte de temperaturen niet bepaald warmer en ze moesten het duidelijk enkel hebben van hun monsterhit The Sound Of C. De Confetti’s gaven alvast geen overtuigende show, maar wat er weldra stond te gebeuren was onbeslist het mooiste moment en tartte alle verbeelding…

De zon begon reeds te schuilen achter de bomen en het kwik wou zachtjes beginnen dalen, maar niets of niemand kreeg de kans om af te koelen, want Praga Khan zette het hele festival in vuur en vlam! Deze Belgische danceact onder leiding van de flamboyante Maurice Engelen was een lust voor het oor én het oog. Er werd stevig meegedanst en -gebruld op hits als 1000 Sterne, Breakfast in Vegas en Luv U Still. Tijdens de climax van de act werd The Power Of The Flower gespeeld. Hier liet een bloemenmeisje verschillende gigantische ballonnen los op de dansende menigte. Na het optreden mochten Maurice en zijn manager ieder nog een Lifetime Award in ontvangst nemen die uitgereikt werd door Showbizz Bart.

De avond viel over Bobbejaanland en de attracties werden gesloten. Het donker nam over, maar de podiumlichten knipperden nog en draaiden op volle toeren. Ook het reuzenrad bleef nog haar rondjes draaien, in tegenstelling tot de andere attracties. Het plein voor de 60’s Stage stond volgepropt met Elvis-fans, want daar stond Remembering Elvis zijn ding te doen. Dit offensief bestaat uit de zanger Bouke en de live-band ElvisMatters. De supergroep speelde naast bekende Elvis-songs ook hits van andere supersterren. Zo passeerde ook Frank Sinatra de revue met het onmiskenbare My Way, en dat werd door het publiek in dank aangenomen.

 

Op de mainstage werd het stilaan tijd voor de grote headliners, want daar maakte iedereen zich op voor The Trammps en Sister Sledge, maar wij bleven lekker staan voor de 60’s Stage. Hier mochten De Grungblavers afsluiten met een komische noot, en wat voor een. Deze Antwerpse evergreens zingen in hun moedertaal, en hun moeders spraken toevallig ‘plat Aantwaarps’. Dit stelletje ongeregeld bestaat uit: Jan Van Looveren, Paul Ambach, Marc Fransen, Jean Bosco Safari, Dirk Cassiers, Gène Bervoets, Guillaume Van Der Stighelen en Erik Goossens. Het feestmoment werd ingezet op de muzieklijn van I’m A Believer van The Monkees, maar dan als volgt: “Mah dan zaggek heur, ’t was nie te geloeve, ‘k kreeg een kleur, toen da’k heur zag stoan”. Ook Satisfaction van The Rolling Stones werd onder handen genomen: “Waaroem krijgkik noejt mijën goesting”. Aan energie en humor was er alvast geen gebrek. Dit was een knap staaltje entertainment!

 

Het festival kwam hierna tot een volledig einde voor ons. Ondanks het feit dat we het erg jammer vonden dat de laatste noot gespeeld werd, sloegen we er helaas niet in om onze glimlachen te verbergen (en daar zaten de Grungblavers voor het grootste stuk tussen). Eigenlijk is Yesterdayland hetzelfde als één groot trouwfeest. Er worden erg veel klassiekers door de molen gehaald. Er is een plaats voor charmezangers, maar ook discomuziek. De zatte nonkels amuseren zich op de Grungblavers en Praga Khan vertegenwoordigt het vrijgezellenfeest van de dag ervoor.

 

Een uitgebreid fotoalbum vindt je hier.