Walibi Belgium – Halloween – 02/11/2013

Dag drie van mijn lange weekend dat begon met een bezoekje aan Holiday Park, gevolgd werd door Fort Fun  eindigde vandaag met een derde nocturne, ditmaal zochten we het een beetje dichter bij huis, en wel in Walibi Belgium.

De afgelopen dagen lazen we meermaals berichten dat het park wegens grote drukte de kassa en poortjes moest sluiten, en ook al reden we een quasi lege parking op, toch besloten we achteraan te parkeren, dit om de verkeerschaos op het einde van de dag een beetje voor te zijn, en dat blijkt bij sluiting echt wel te lonen.

Oké, we zijn er klaar voor, snel die Fort Fun couponnekes gaan inruilen, dan onze RIP passen laten aanmaken, die dit jaar jammer genoeg gedrukt werden op de gewone Walibi pass, en niet meer op een aangepaste, veel mooiere versie.

 

Nog maar net in het Waverse park en we werden al vollenbak uitgescheten en gescholden, yep, Marva was weer in hare goeie vandaag. Toch maar even vragen of ik er mee op de foto mocht, maar dat ging niet zomaar, ik moest op mijn knieën smeken en zeggen, ooh grote Marva, mag ik met u op de foto.

 

 

Alle waarschuwingen negerend trokken Maarten en ik het park in.

 

 

Onze dag begonnen we met een ritje Psyke Underground, want de grote drukte trok zoals gewoonlijk resoluut richting Vampire en Weerwolf.

 

 

Een ritje werden er al snel twee, want we zijn echte fans, en zo had Maarten tijdens zijn laatste pretparkbezoekje van dit seizoen er weer een nieuwe credit bij. Twee ritjes later merkten we op dat het karretje dat als theming dient van zijn voetstuk gehaald werd, wat zeker geen domme beslissing is.

 

We merkten ook op dat de moslimbezoekers nu ook aangepaste eetstandjes kregen van het park, want op elk van deze kraampjes werd aangegeven dat het om Hallal voeding gaat.

 

 

Sinds dit seizoen werd het beleid aan de kiddiecoaster Coccocinel aangepast, nu mogen er maximum twee volwassenen mee rijden, zelfs zonder kindjes.

 

 

De ideale kans dus voor Maarten om ook deze credit binnen te halen. Omwille van de regen, werd er zelfs een exclusief ritje voor ons gegeven, want anders haal het treintje de lifthill niet. Tijd nu om Challenge of Tutankhamon te doen, dachten we.

 

 

Maar het zien van die wachtrij deed ons kiezen voor iets anders. Een wandeling maken doorheen het cowboydorp was vandaag eens zo sfeervol, dankzij de Russische muziek en aangepaste theming.

 

 

Attracties deden we nog even niet, we hadden meer zin om de halloweentheming een beetje te gaan verkennen. Die Wall Of Death kon wel eens de moeite worden.

 

 

Tijdens ons tochtje door het park, ontdekten we nog een leuke illusionist bij het reuzenrad.

 

Nog snel even met zijn assistente op de foto.

 

 

En verder zoeken naar een attractie zonder al veel wachtrij, deze vonden we terug bij het autoritje, dat mooi herthemed werd voor Halloween.

 

Voor mij was het trouwens de eerste keer dat ik dit autoritje deed, alsook onze volgende attractie werd er eentje die ik voor het eerst deed.

 

 

We lazen dat we bij de Music Battle Show VIP plaatsen kregen dankzij de RIP pass, dus wij snel met de trein er naartoe.

 

 

Echt VIP zaten we niet, maar we waren er klaar voor.

 

 

De show begon eerder saai, maar later werd hij beter en leuker.

 

 

Er word tijdens de show zeer veel gebruik gemaakt van videomaping, wat we wel leuk vonden.

 

 

De show is al een hele verbetering tegenover die van vorig jaar, en het publiek bleek zeer enthousiast mee te doen. Nog snel even op de foto met de mooie Fibi, voor we verder gaan.

 

 

En zo werd het tijd om aan te gaan schuiven aan onze eerste maze.

 

 

Alhoewel aanschuiven, dankzij de RIP pass bedroeg onze wachtrij, nul minuten.

Veel smalle gangen, enkele schrikmomentjes, en een zot mondmaskertje, ja, deze maze is niet slecht, maar toch net niet zo goed als ik hem vorig jaar ervoer.

 

Maarten en ik raakten gelukkig niet geïnfecteerd, zodat we verder konden gaan.

 

Insomnia was onze volgende halte, maar aangezien wij toch tijd genoeg hadden, gingen we eerst nog met enkele zombies op de foto.

 

 

De mensen die stonden te drummen in de reguliere wachtrij hadden net wat minder tijd om foto’s te nemen.

 

 

Wij daarentegen…

 

De aantrekkelijke zombie vrouwtjes liepen er een beetje angstig bij, en kregen nog snel enkele laatste veiligheidsinstructies van de talrijke security mensen.

En dat er security een oogje in het zeil hield viel wel heel erg op, per drie actrices liep er wel een Bodygaurd rond, en die liet zijn Whitney Houstons nooit verder dan drie meter van hem weg lopen.

Zo, genoeg foto’s voor het moment, eerst eens gaan kijken of Insomnia nog steeds zo geweldig is als altijd.

 

 

En hier moet ik toegeven dat ik hem veel softer ervoer dan vroeger, geen grijpende handen meer aan de trappen, veel minder schrikmomenten, en volgens mij ook minder scareactors in de maze, ik vind hem nog steeds niet slecht, maar toch niet meer zo geweldig als voorheen.

Villa 13, de nieuwigheid van dit jaar, we waren enorm benieuwd naar deze ervaring.

 

En zo te zien, wij niet alleen.Oei verboden voor heftruckchauffeurs, lap, hopelijk ontdekken ze het niet.

 

 

Als eersten mochten wij deze villa betreden.

 

 

Kamer na kamer, trap na trap, overal zaten geweldige scènes verborgen.

 

Oei, met het hevig gekreun van een neukend koppel op de achtergrond, lazen we deze tekst, maar terugkeren is geen optie meer. En toen werden we de kelders in gestuurd, en tja, enkel het gedacht aan een Waalse kelder doet je al huiveren, want je weet nooit wat daar terug te vinden is… De beste scene in deze kelder was deze van de door garagepoort geparkeerde auto.

 

Gelukkig hadden vandaag geen last van schijterij, want op deze pot zou ik niet graag zitten.

We overleefden tegen alle verwachtingen in ons bezoekje aan de villa, een villa die toch wel erg hoog eindigt in mijn halloweenervaringenlijstje.

 

Nog een laatste maze moesten we ervaren, Project-Z.

 

 

Maar eerst nog even ons doodsvonnis ondertekenen.

 

 

Links ziet men de reguliere wachtrij, rechts die van ons, wat zijn die RIP passen toch geweldig.

 

 

Deze maze is geen traditionele maze, maar eerder een ervaring die je gewoon moet meegemaakt hebben.

 

 

Maarten en ik werden gelijktijdig dit trainingskamp ingestuurd, maar onderweg splitsten onze wegen, want waar Maarten in de rond gang met deuren dadelijk de uitweg vond, bleef ik minutenlang met nog een groepje mensen rondjes lopen zonder ook maar de uitgang te vinden, tot er plots een deur open ging en we hardhandig aan onze rugzakken de volgende kamer in gesleurd werden.

Een kamer waar Maarten nog mocht pompen, ikzelf bleef hiervan bespaart, waar ik niet van bespaart bleef was de windtunnel, welke echt super is. 10 minuten later kon ook ik doorheen het schuim wandelen om zo de uitgang te bereiken.

Voor Project-Z heb ik maar een omschrijving, Wauw, dit moet je echt gedaan hebben.

Ondertussen begon onze RIP pass weer enorm te jeuken in onze zak, we besloten hem dan ook te gebruiken voor onze eerste attractie, Vampire.

 

Na amper vijf minuten mochten wij al frontseat plaatsnemen, voor een soepel en leuk ritje. De andere wachtende had ik toch een beetje medelijden mee. Van al dat achtbaan geweld kregen Maarten en ik toch een beetje dorst. Wij dus snel richting Zombie bar, waar we toch wel een tijdje moesten wachten tot er plek vrij kwam.

 

In tegenstelling tot de vorige jaren bleek er weinig ambiance te zijn in deze bar, waar zijn die dansende zombies gebleven die voor het entertainment zorgden?

 

 

Na het binnenspelen van onze Fanta en nootjes, besloten we de bar terug te verlaten, maar onderweg liepen we nog een geweldige acteur tegen het lijf, die ons vertelde hoeveel honger hij had, Maarten bood hem uit angst snel mijn lichaam aan, hopelijk heeft die zombie wel heel veel honger.

 

 

Echt een super acteur.

Omdat alle goede dingen uit drie bestaan,kozen we opnieuw Psyke Underground als volgende attractie, maar wel niet langs de reguliere wachtrij.

 

 

Nee, als echte VIP’s gingen wij via de uitgang en kregen we een plekje backseat aangeboden. We blijven hem echt geweldig vinden.

 

 

Nog nieuw dit jaar was de kleine Scare zone Freak Zombies, welke zeer leuk gemaakt werd.

 

Ondertussen 10 voor 5 geworden, Zombie River stond ook nog op ons RIP pasje en zou geopend zijn tot 6 uur, dus wij er snel naartoe.

 

 

Maar aan de ingang merkten we twee medewerkers op, die ons vertelden dat we er niet meer in mochten.

 

– Vreemd, hij is toch geopend tot 6 uur?

РKlopt, maar het is voor de securit̩, ander is het te donker, vooraleer je er in stapt.

– Maar er staat niemand meer in de wachtrij?

– Tja, en toch mag er niemand meer in.

 

Wat een flauwekul, andere jaren deden we deze nog in het schemerdonker, meestal net iets voor zes, als dit dan toch de nieuwe regel is, zet dan niet zes uur als sluitingsuur maar vijf uur! Dan maar verder richting de volgende scare zone, Marva’s Massacre en die was echt wel de moeite waard.

 

]

 

Aan Calamity Mine haalden we opnieuw onze RIP pasjes boven, maar hier werd dat eerder chaotisch geregeld.

 

 

Na nog enkele foto’s, werd het tijd om onze voetjes onder het tafel te schuiven.

 

 

Want vandaag kozen we niet voor de ordinaire snelle pretparkhap, maar voor een volwaardig diner met een extra, onder de naam, Zombie Diner Experience.

 

 

En dat het een ware experience zou worden werd al snel duidelijk, want nog voor je binnen mag, word je door een ganse Russische familie geknuffeld. Als eerste werd ons een lekker kommetje pompoensoep aangeboden, wat net iets te klein uitgevallen was, maar wel heel erg lekker.

Rustig eten zat er niet echt in, want de experience was alom aanwezig, met meerdere optredens, veel muziek en Russische ambiance.

 

 

Onze mannelijke hormonen werden ook nog gestimuleerd vandaag.

 

 

De hoofdschotel was vandaag tagliatelle met net iets te droog kippengebraad, wederom zeer lekker. Ondertussen op het podium: enkele illusionisten. Een van de geweldige acteurs wees de tafelgenoten er ondertussen op hoe asociaal ze wel waren, wanneer ze met hun GSM speelden.

Maar toen hij er iemand op wees hoe onbeleefd het wel was foto’s van hem te nemen zonder het eerst te vragen, leek het wel of deze man er niet echt mee kon lachen. Ondertussen werd ons dessert opgediend, wat het juist was kan ik niet echt beschrijven, maar het was super lekker, misschien wel de lekkerste gang van het ganse diner. Ondertussen nog even op de foto met de wulpse paaldanseres.

 

 

En de dronken travestiet, die er net iets te goed uit zag.En nog een bedelende Russin later…

 

Brak de hel los, langs alle kanten overspoelden Marva en haar zombies de zaal, en joegen ons zonder pardon buiten.

 

 

Wat een geweldige ervaring, echt een aanrader. Ondertussen werd het tijd om naar het vuurwerk te gaan kijken. Een zeer vriendelijke werknemer begeleidde ons naar onze VIP plaatsen aan het terras naast Cobra.

Alhoewel VIP? We stonden te midden van zeer diepe plassen en eigenlijk sta je beter aan aqaulibi om het vuurwerk ten volle te zien. Het vuurwerk was dit jaar driemaal zo groot aangepakt als de vorige edities, en dat konden we wel merken.

 

 

Dit vuurwerk gecombineerd met de vlammenwerpers en de prachtige muziek zorgden voor een super spektakel.

 

 

Met het liedje, This Is Halloween nog steeds in ons achterhoofd, trokken we opnieuw het park in. Ik was eerlijk gezegd wel eens benieuwd hoe eng die Wall Of Death nu werkelijk zou zijn. Maar we vonden hier geen enkele acteur in terug, maar dat gevoel hadden we wel in meerdere zones, geen acteurs te bespeuren aan de War zone, geen acteurs aan Virus-Z, een handjevol in de Marva’s Massacre zone, enkel aan de Insomnia zone zaten meer dan voldoende acteurs, en dit vind ik toch een werkpuntje naar volgende edities toe, zorg buiten de mazes ook voor voldoende acteurs die je aan het schrikken brengen doorheen het park, op die manier bied je pas echt een volwaardige ervaring aan.

En in die Insomnia zone profiteerden we dan ook ten volle van de personages, door met hen op de foto te gaan.

 

Nog even over het kerkhof dwalen, dat dit jaar groter leek dan de afgelopen jaren.

 

 

Een attractie was nog een echte must do voor ons, Weerwolf.

 

 

Aangekomen aan deze houten achtbaan, bleek de ingang al afgesloten te zijn, shit dachten, maar gelukkig gelde dit enkel voor de gewone bezoekers, want de RIP pass ingang was nog gewoon geopend.

Wij dus snel gaan aanschuiven,plots ontstond er tumult in het station, een Marokkaanse jongen was over de hekjes geglipt van de wachtrij voor een tweede ritje en werd zonder pardon uit de attractie gezet, dit zorgde voor veel geroep en getier.

Iets later hoorden we onderaan de trap ook heel wat geroep en getier, ditmaal door een groepje Marokkaanse jongeren, die niet konden aanvaarden dat de RIP passers wel nog een ritje kregen en zij niet, een dappere operatrice probeerde de gemoederen te bedaren, maar dit leidde enkel tot een kleine vechtpartij, die gelukkig snel opgelost werd door de alerte security.

Na al die onnodige agressie was het eindelijk tijd geworden voor ons ritje, dat ons enorm kon bekoren, want by night is dit beestje pas echt op zijn best. Na dit ritje hadden kropen we in La Grande Rouie, om even een mooi overzicht op het park te krijgen.En ook al was het echt wel friskes, het was wel de moeite waard.

 

 

Op onze RIP pas was nog een vakje niet gekleurd, we dachten dit gebruiken voor een ritje Cobra, maar hier werden we jammer genoeg niet meer toegelaten, omdat de wachtrij anders niet tijdig leeg kon gewerkt worden, spijtig.

 

 

Dan maar richting uitgang wandelen, waar normaal gezien alle personages nog samentroepen om de mensen gezamenlijk het park uit te jagen.

 

 

Maar dat bleek dit jaar, jammer genoeg, niet meer het geval te zijn. Dan maar het park verlaten, een uur vroeger dan de voorgaande edities, wederom een jammer feit, maar ja, niets aan te doen.

 

Nog even enkele plus en minpuntjes.

 

+ Twee geweldige Mazes

+ prachtige verlichting

+ geweldige ervaring bij het diner

+ het RIP¨pass systeem, dat net wat meer kost, maar op een drukke dag echt welkom is

+ vlot werkend personeel

+ attracties draaien op volle capaciteit

+ Super muziek doorheen grote delen van het park

+ Geweldig vuurwerk

+ de security die relletjes snel en adequaat oplosten

 

– Zombie River die een uur vroeger sloot dan aangegeven

– behalve in de Insomnia zone, en Marva’s Massacre te weinig figuranten doorheen het park

– geen sfeer in de zombie bar

– Insomnia die niet meer die geweldige maze was

– hectische RIP pass regeling aan Calamity Mine

– Radja en Flashback die te vroeg sluiten

– VIP plaatsen in diepe plassen aan het vuurwerk

 

En om af te sluiten nog een filmpje, gemaakt door Maarten.

 

 

Sfeerverslag door: Bob Van Dyck