Sfeerverslag: Slagharen 07/10/2012

Na ons bezoekje aan De Waarbeek werd het tijd om de nostalgische attracties te gaan doen in Slagharen, dankzij de overname door Parques Reunidos dit jaar, was het een gratis bezoekje voor Tristan en mij, Timothy diende wel te betalen. Aan de ingang van het park merk je al dat dit een parkje in cowboy stijl is.

Beginnen deden we ons bezoek met een ritje Mine Train, een junior baantje van Vekoma, een leuk baantje maar net iets te kort.

Onze volgende halte was de enterprise, eentje van Schwarzkopf dan nog wel, deze zal jammer genoeg na dit seizoen het park verlaten, toch is hij voor zijn behoorlijke leeftijd nog super soepel en intens.

Pure sensatie.

Iets verderop staat er een looping bootje, dat we natuurlijk niet konden overslaan.

Behoorlijk leuk ding, maar een ritje is wel voldoende. Hierna trokken we naar de andere kant van het park om de volgende verdwijnende attractie te doen, Dreamcatcher.

Ook al staat er in het groot Zwunka op, toch noemt Slagharen dit tapijtje Dreamcatcher, die een super leuk ritje weg gaf, jammer dat ook deze op pensioen zal gestuurd worden.

En dan was het tijd voor de attractie waardoor Slagharen zo een grote aantrekkingskracht heeft op ons, Thunderloop, een fantastische Loopingstar van Schwarzkopf .

Dit baantje omschrijven kan je in een woord, SUPER!!!!

Wat Schwarzkopf in zijn tijd bouwde blijft de dag van vandaag nog steeds de mensen een super ervaring geven, dit baantje heeft dan ook alles wat je er van kan verwachten, snelheid, airtime, G krachten en een looping.

Daarna was het de beurt voor de darkride van het park, Wild West Adventure, een rondvaartje langsheen taferelen zo uit het Wilde Westen geplukt, erg mooi uitgewerkt en ze hebben er zelfs een vuureffect.

 

Iets verder staat er weer een attractie die grote sentimentele waarde heeft op de oudere Bobbejaanland bezoekers, Condor.

Ik moet toegeven dat dit exemplaar een tammer ritje weg geeft dan zijn broertje, of is het zusje, ik heb niet in haar of zijn broek gekeken natuurlijk, in Holiday Park.

Aangezien Tristan en ik nooit een schommelboot overslaan, kreeg ook Piraat een bezoekje van ons, ook al was het een beetje voor die mooie operatrice die er bij stond.

Wat had Bobbejaanland vroeger nog meer voor leuks staan? De Troika natuurlijk, die hier in Slagharen de naam Tomahawk meekreeg.

Altijd leuk om een keertje terug te doen, al blijft die van Drievliet natuurlijk de mooiste.

Omdat Timothy zijn 2 credits behaald had, gingen we nu de overgeslagen attracties aan de andere kant van het park doen, beginnen deden we bij nog een pareltje van Schwarzkopf.

Oké ,een pareltje voor de kinderen dan wel, maar wij zullen wel nooit volwassen worden vrees ik.

Nog een oudje dat binnen enkele weken op pensioen gaat is Ocean of Darkness, of zoals hij tegenwoordig noemt, Nautilus.

Hier neem je plaats in een duikbootje, dat je door een fluo onderwater omgeving rijdt.Volgens mij werd deze attractie ontworpen door iemand die net enkele paddo’s gegeten had, maar wel een leuke opvuller.

Wil je een leuke octopus attractie doen? Nou dan ben je Slagharen ook aan het juiste adres.

Wederom een toppertje uit de Schwarzkopf catalogus. Aan thrillrides is in Slagharen zeker geen gebrek, want ze hebben ook nog een free fall torentje met de originele naam, Free Fall.

Met zijn bescheiden hoogte kan deze toren toch de nodige adrenaline door je aderen doen stromen, Tristan opperde zelfs dat dit torentje hem het meeste airtime opleverde van alle torens die hij al deed, en dat zijn er alvast niet weinig.

 

Heeft Slagharen ons nog meer te bieden? Natuurlijk, in El Teatro werd de 3D film Turtlevision gedraaid.Een amusant stukje Belgische animatie.

Soms beweert men dat ik al eens uit de hoogte durf doen, daarom besloot ik deze woorden even om te zetten in daden door in het reuzenrad te gaan.

Door mijn hoogtevrees krijg ik toch steeds weer de kriebels in die dingen. Terwijl Timothy het waterorgel ging bewonderen gingen Tristan en ik even opwarmen aan het subtropische bad, waar men zo binnen kan lopen.

Leuke combinatie toch, een subtropisch zwembad in Noordpool thema. Een tweede rondje deden we ook nog op de enterprise en Dreamcatcher.

Vandaag was er in het park ook het Miracle of Lights event, maar de communicatie daarover vond ik maar povertjes, nergens stond vermeld wanneer deze zou begingen, en vele mensen dropen al af rond het normale sluitingsuur.

Wij hoorden eerder toevallig vanuit de Condor de aankondiging wel dat deze om half acht zou gaan beginnen.

Het was ondertussen bijna half zeven geworden, het zonnetje verloor de strijd met het koude windje dat door het park waaide, we besloten daarom nog snel een of twee ritjes Loopingstar, oeps ik bedoel Thunderloop te gaan doen, om hierna ons te gaan verwarmen in een van de restaurantjes die talrijk aanwezig zijn in het park. Maar dat was buiten de onbestaande wachtrij gerekend, letterlijk niemand schoof nog aan en zo konden we niet een, niet twee, maar meer dan twintig ritjes na elkaar doen. Vervelen gaat hij echt nooit, meer dan een uur aan een stuk door, en nog hadden we zin in meer.

Toch enkele grappige opmerkingen die ik vandaag over die baan hoorde met jullie delen, volgens een jongedame ging deze baan niet sneller dan de monorailtrein, en iets later beweerde een jonge jongen dan weer dat dit de snelste achtbaan te wereld is.

 

Donker genoeg geworden dus om te kunnen genieten van de lichtparade. De stoet werd in gang getrokken door een elfje dat aan de kabelbaan van het park zweefde. Daarna was het tijd voor de talrijke lichtwagens en artiesten.

De stoet  is eigenlijk een beetje een rip off van de lichtparade in Disneyland, er werd zelfs Disney muziek gespeeld, maar dat kon ons niet schelen, het was leuk gedaan voor een klein parkje.

Nadat de stoet ons voorbij getrokken was, volgden we deze richting het pleintje aan de fontein, onderweg hoorde ik twee licht elfjes tegen elkaar  zeuren over het feit dat de meeste bezoekers al vertrokken waren, de fout van slechte communicatie uiteraard.

Aangekomen aan de fontein was het tijd voor de slotshow.

En dan was het hoogtepunt aangebroken, een zangeres zong het Miracle of Light lied van op het bakje van de Free Fall, terwijl dit steeds hoger en hoger ging.

Bijna boven aangekomen, ontstak men een vuurwerk.

We konden natuurlijk niet anders dan denken aan Bobbejaanland die dit jaar hun vuurwerk wegens besparende maatregelen moesten afschaffen, terwijl dit parkje dan weer wel budget krijgt hiervoor.

Ondertussen waren we zowat verkleumd van de koude, en werd het tijd om de lange rit huiswaarts aan te vatten, maar toch snel even met die prinsesjes op de foto gaan.

En dan zeiden we Slagharen tot ziens, en het park zei ons net hetzelfde.

 

 

Sfeerverslag door: Bob Van Dyck