Rollercoasterfriends, een groep enthousiaste pretparkbezoekers, ik had er al veel over gehoord en gelezen, kende ondertussen al enkele onder hen, en er werd me honderden malen gevraagd wanneer ik nu eens eindelijk mee op een trip zou gaan.
Op zondag 2 juni ging het dan eindelijk gebeuren, mijn eerst RF trip, de Verrassingstrip, enkel een opstapplaats en een tijdstip bekend, meer details kregen we niet.
Om 7 uur vertrok onze bus richting, weet niet niemand, zelfs de organisator bleek de locatie vergeten te zijn. Een tijdje rijden later zagen we in de verte Rox Flyer opduiken, maar voor Plopsa is het toch nog te vroeg?
Maar plots reed de bus een parking op, door de luidsprekers weerklonken de woorden, aangezien we op dit ogenblik zullen we te vroeg arriveren op ons eindpunt, dus gaan we even een pauze inlassen, dan toch Plopsa?
Op deze parking werd ons een lekker ontbijtje aangeboden en iets later ging de rit verder, afrit Plopsaland reden we voorbij, onderweg nog een een lekker kinder suprise eitje opeten, en dan verder Frankrijk inrijden, op dat ogenblik begon bij iedereen te dagen dat het wel eens Parc Bagatelle zou kunnen worden, en later bleek dit ook te kloppen.
Ik was hier super blij mee, het parkje stond sinds de bouw van Triops al lang op mijn to do lijstje. Na het maken van een groepsfoto.
En op de foto te gaan met de valkparkietjes van het park, volgden we een verantwoordelijke die ons naar een uithoekje van het park begeleide, waar we een kijkje mochten gaan nemen bij de wilde poesjes.
Bijna twaalf uur geworden, tijd om onze maagjes te gaan vullen in het parkrestaurant. Waar het driegangenmenu me goed gesmaakt heeft, en dan was het grote moment daar, vanuit het restaurant zagen we hem al meermaals rijden, Triops.
Heeft deze mijn verwachtingen ingelost, zeker weten!!! Soepelheid die je nooit verwacht van een Vekoma, intensiteit die een standaard Boomerang je nooit zal leveren, en kriebels in de buik, ongelooflijk.
Maar niet van het systeem dat gehanteerd werd voor het instappen. Eerst wachten achter een poortje in de wachtrij, daarna wachten aan de deurtjes voor je de coaster eindelijk kan betreden, en dan nog lang wachten eer de beugelcontrole voorbij was. Wij hadden het geluk van een rustige dag te hebben, maar op drukke dagen moet de capaciteit hierdoor een echte ramp zijn.
En dan “en groupe” richting credit twee van het park, Spirale Des Dunes, een bescheiden Souqeut baantje, waar wederom hetzelfde systeem van instappen gehanteerd werd, maar hier hebben we echt niet lang voor moeten wachten.
Een tip aan iedereen die deze coaster willen doen, if you have a big ass like me, ga dan nooit me twee in een bakje zitten, want daar zijn ze niet voor gemaakt.
Volgende attractie op ons pad werd de kleinste log flume, ik sloeg hem over na het zien van de vloedgolven water die de mensen over zich heen kregen.
Hilarisch wel om te zien, dat drie forse RF’ers in een bootje een ware Tsunami veroorzaakten met hun bootje, dat ze in de vaargeul moesten verder duwen met de hand om het parcours volledig te kunnen afleggen.
Le attraction suivant, een 3D simulator, met bewegingen en een film die zelfs de sterkste magen kon doen omdraaien, met het graphics niveau van mijn oude Supernintendo.
Het volgende specialleke dat georganiseerd werd door het park voor RF was een blikje achter de schermen bij de zeeleeuwen en pinguïns, Tristan en ik besloten ons op dit ogenblik af te scheiden van de groep en de attracties op te zoeken, met als eerste attractie Ragondingue, een spinnend muisje van Revechon.
En spinnen dat dit ding deed niet gewoon, jammer van de kermis look, maar wel een aanradertje.
Naast dit watervalletje vonden we onze volgende attractie terug, Bag A Bato, een leuke rups, die Tristan en ik voor ons alleen hadden, met een zeer lange rit, die jammer genoeg niet achterwaarts ging.
Vroem vroem, op de achtergrond weerklonken de motoren van Le Grand Prix.
Een superleuk ritje doorheen het vele groen dat dit park toch wel te bieden had. Jammer dat je voor dit soort attracties altijd redelijk lang moet aanschuiven.
En dan hop naar Le Raft, een rapid River van Hafema, met de beruchte bootjes waarop je de Bobbejaanland B kan terug vinden.
Le Raft is geen echte hoogvlieger, maar zeker de moeite waard om een keertje gedaan te hebben. De volgende attractie op ons pad, sloegen we over, maar moet zeker de moeite zijn, als je niet bang bent van een nat pak.
Tristan slaat nooit een waterglijbaan over, en Rapid’O Bag was hierop geen uitzondering.
Onze volgende attractie zou Bag Express worden, al hadden we wel even moeite met het vinden van de ingang.
Na het beklimmen van de lawaaierige lifthill rijd je doorheen enkele helixen, en maak je een leuk dropje. Jammer dat de watereffecten, waar iedereen het vol lof over had, vandaag niet aanstonden.
Dan maar water zoeken waar je het zeker wel kan vinden, bij de grote log flume van het park, Le River Splatch.
Niet echt nat, maar wel lekker ruw, na de grote drop kwam ik bijna in Tristan’s nek terecht. Na dit geweld, konden we natuurlijk enkel maar terug richting Triops lopen, want dit geweldige baantje moesten we meer dan een keer gedaan hebben.
Waar we ditmaal oog in oog zaten met een blonde Française die de nodige zenuwtjes had voor haar eerste ritje.
Nog een attractie hadden we niet gedaan, het schommelschip, dat gelegen was in het enige stukje van het park dat echt gethemed werd.
Echt een prachtig staaltje vakwerk dit gebied.
Ons dagje afsluiten deden we met een laatste ritje Triops.
Hierna werd het tijd om afscheid te nemen van dit parkje met zijn topachtbaan. En weer op de bus te stappen richting veilige thuishaven.
Sfeerverslag dor: Bob Van Dyck
