Halloween, een periode om naar uit te kijken, toch zeker voor mensen die wel houden van enkele extra kriebels. Zo vertrokken Dorien, Anneke, Ellen, Lieve, Mike en ik op 12 oktober voor een portie horror in Hollywood. Al jaren staat Movie Park Germany bekend voor zijn Halloween event, en dit jaar zou het nog groter worden met de komst van een extra Maze: The Walking Dead.
Een overdosis decoratie vind je in dit park niet terug, maar wel voldoende om de sfeer te scheppen. Beginnen deden Anneke en ik de dag met een foto samen met Sid.
Als ontbijt kozen wij voor de super lekkere noedeltjes.
Maar we komen uiteraard niet enkel voor het eten naar Movie Park, attracties mogen ook niet ontbreken op deze dag, beginnen deden we met NYC Transformer, die vanwege de drukte een net iets korter ritje gaf.
Nog niet goed bekomen van haar overwinning op de topspin, kroop Anneke met ietwat knikkende knietjes mee in de High Fall, toch even kijken of er nog een plekje vrij is.
Best wel grappig die peepholes.
Wat blijft die toch verdomd goed. Next up: Side Kick, want een dagje Movie Park is voor mij niet goed geweest zonder deze duivelse Drievuldigheid gedaan te hebben.
Om zo verder te lopen richting Super Lompe Coaster: MP Express.
Vanuit deze baan konden we merken dat parking twee al volledig gevuld werd, pffff, het zou dus druk gaan worden. Zo liepen de wachttijden al snel op, Bandit 120 minuten, Van Helsing 120 minuten, en ook Crazy Surfer sloegen we om deze reden over.
Dan maar het Dwergenrad doen, want geef toe de naam reuzenrad verdient dit niet.
Wel krappe bakjes als je er met vier volwassenen in moet kruipen.
Movie Park, Halloween, dat betekend dat ook Horrorfilms aan bod moeten komen, om die reden, en gewoon om eens gek te doen, gingen we op de foto met een niet zo levendige Jaws.
Om hierna onze troon te bestijgen.
Anneke die samen met mij nog doorheen de film Children of the corn moest rijden vanmorgen, vanwege de stomme wegenwerken, kreeg plots nostalgische gevoelens.
Dorien kreeg nog een goestingske, dat opgelost werd door de hottest dog in town.
En zo belanden we in Time Riders, die zoals steeds goed is voor enkele foute minuten.
Maar niet enkel Time Riders is goed voor enkele lachsalvo’s, ook de shops doen hun duit in het lachzakje.
Ondertussen drie uur geworden, en de eerste horrormazes openden hun deuren, wij kozen voor The Forgotten als eerste maze. Waar enkele scareactors al zeer goed hun best deden om de bezoekers de stuipen op het lijf te jagen.
Dit huis blijft bij mijn favorieten, vooral het stuk waar je door de onzettende mist moet wandelen zonder enige vorm van oriëntatie blijft geweldig.
Na dit bijzonder geslaagde horrormaze, tijd voor de volgende, Deathpital Reloaded, en reloaded was het ook, er werden heel wat nieuwe scenes toegevoegd dit jaar, maar ook oude bekenden bleven op post.
Enkele gestoorde patiënten vrolijkten het pleintje al op, al moet ik toegeven dat van alle acteurs de make up hier een beetje minder was.
Nieuw dit jaar is de ziekenhuisbalie, waar je eerst afgeblaft word door een verpleegster die je verplicht een instructiefilmpje te bekijken.
En daarna mag je vertrekken door de lange gangen langsheen enkele horrorscènes die je niet wil meemaken als je ooit in het ziekenhuis terechtkomt. Persoonlijk vind ik de ervaring net iets minder scarry dan de afgelopen jaren, maar het blijft een aanrader.
Twee mazes overleeft, toch nog even een attractie meepikken, jammer wel dat het ondertussen begon te regenen, dan maar een attractie waar je niet te nat in word, althans dat dacht ik toch. In tegenstelling tot al mijn eerdere ritjes, maakte Mystery River me vandaag behoorlijk nat.
Wel jammer dat vandaag de muziek niet meer aanstond, dat brak toch een beetje de sfeer.
De volgende wachtrijloze attractie werd Ice Age.
En ook bij Jimmy Neutron’s Atomic Flyer viel de wachtrij best mee. Mike, Lieve, Dorien en Ellen versierden al een plekje, Anneke en ik moesten een ritje wachten, maar achteraf bekeken vonden we dat niet zo erg meer, want net op dat moment werd door de operator beslist een dubbel ritje weg te geven.
Hierna werd het toch hoog tijd voor een nieuwe portie horror, zo kwam Baboo Twister Club aan de beurt.
Hier loop je doorheen een discotheek met sexy, scarry paaldansereskes, waarna je nog opnieuw je geboorte kan meemaken in de gang met strak geblazen doeken. Vanwege de regen was de bamboe scene jammer genoeg niet toegankelijk.
Alien Encounter, soms word je hier wel een beetje nat in. Maar vandaag leek men hem op Soaked gezet te hebben, want de golf water die over het bootje sloeg was hoger dan ik ooit ervaren heb.
Het werd ondertussen later en later, donkerder en donkerder, het park was nu volledig in handen van monsters freaks en andere gedrochten, Walking Dead bleef een belachelijk lange wachtrij hebben, die opliep tot meer dan twee uur, we besloten dan ook deze over te slaan.
Stijn en ik waren vorige week al op prospectie geweest in het park, wij hebben toen wel anderhalf uur aangeschoven, vandaar dat ik mijn mening over deze maze toch wil meegeven, en die is zeer kort, A Fucking Waste Of tIme!
Je loopt er langsheen enkele cellen met enkele leuke uitgewerkte scenes, de enige schrikmomenten krijg je, omdat je na iedere scene door een poort moet lopen, en na twee minuten sta je teleurgesteld weer buiten.
Zelfs Wouter Dekkers, met wie we nog een praatje hadden staan maken, gaf toe dat deze nog “gefinetuned” moest worden. Circus Of Freaks daarentegen, is wel een echte aanrader.
In dit circus lopen allerlei enge circusgedaantes rond die je de stuipen op het lijf trachten te jagen, de scenes bevatten ook op vele plekken luide geluidseffecten, ik vind dit persoonlijk de beste Maze, waarschijnlijk komt dit doordat ik in de maze telkens weer enkele malen verschiet.
Na de mazes tijd om te gaan genieten van de sfeer in de straten van het park die nu dankzij een dikke mist, dreigende muziek en honderdtallen freaks omgetoverd werden tot een ware nachtmerrie. Nieuw waren dit jaar drie fotopunten met horroscenes. Als eerste kon je jezelf laten onthoofden.
Een soort van cel met enkele scareactors.
En een tent waar je geopereerd kan worden door een enge dokter en zijn assistente
Nog een attractie werd door ons betreden, Pier Side Carousel.
High Fall word deze dagen ook omgetoverd tot Terror Tower, welke we omwille van de beperkte tijd die ons nog restte oversloegen.
Wij hadden meer zin om op monsterjacht te gaan.
Ook deze man mocht met tientallen mensen op de foto, zijn reactie: aber ich bin nur ein verkäufer.
Zelfs de man aan Van Helsing ontkwam niet aan de lens.
Net geen tien uur, alle monsters begon richting podium te wandelen, slenteren, manken, en net niet kruipen. Het park riep om dat alle attracties gesloten werden en het park weldra de deuren zou sluiten. Nog enkele laatste foto’s nemen.
Nog een laatste monster vooraleer het park sluit.
Als afsluiter moesten we nog een nachtmerrie overwinnen, het afrijden van de parking, want daar stond een file die opliep tot een uur.
Sfeerverslag: Bob Van Dyck
